| |
Μιλά με ψίθυρους και κλαίει
Πίσω από γρίλιες και κουρτίνες
Τα μυστικά του δεν τα λέει
Μα τα ξεχνά σε δυο μήνες.
Είναι πια τώρα ξεγραμμένος
ʼδειο χαρτόνι πεταμένο
Κι αυτός σκυφτός και κουμπωμένος
Ακολουθά το πεπρωμένο.
Τους ουρανούς συχνά κοιτάει
Και τα ολόλευκα μνημεία
Περνά, κοιτά μα δεν μιλάει
Λες και δεν έχουν σημασία.
Σ' ένα παράθυρο περνάνε
Τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
Μα τα όνειρά του δεν ξεχνάνε
Τα πολυβόλα στους στρατώνες.
Σ' ένα συρτάρι σκουριασμένο
Έχει το όπλο τους φυλάξει
Σ΄ ένα μαντίλι ξεφτισμένο
Που μια Μαρία είχε φτιάξει.
Είναι απόψε η νύχτα μαύρη
Σαν καταφύγιο πνιγμένο
Χωρίς φωνές χωρίς φεγγάρι
Σαν συρματόπλεγμα κομμένο.
Είναι κι αυτός για χρόνια μόνος
Μόνος και πριν μόνος και τώρα
Όλη η ζωή του ένας φόνος
Ένα παράσημο ακόμα.
Δεν έχει δει χρόνια καθρέφτη
Τα μάτια του δεν τον βοηθάνε
Μα τον εγνώρισε τον φταίχτη
Και τα κομμάτια δεν κολλάνε.
Στο χέρι τρέμει το πιστόλι
Κρύο το μέταλλο στο στόμα
Τρις μέρες ψάχναν το Μανώλη
Και τον παράχωσαν στο χώμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
