| |
Είκοσι χρόνια σε συνήθη δρομολόγια
Δουλειά και σπίτι με μικρά μπαλκόνια
και ένα τσιγάρο καρφωμένο
μεσα στο στόμα αναμμένο.
Ανάβω σπίρτο, σκιές στον τοίχο
Πέτρα στα χέρια μου κρατώ μα δεν την ρίχνω.
Πρωκτού οι λάτρες, οθόνης κράχτες
Και μες το Botox βουτηγμένες καρακάξες
Στήνουν μνημόνια και ενοχολόγια
Σπέρνουν του φόβου τον καπνό και την υπόνοια.
Ανάβω σπίρτο, σκιές στον τοίχο
Πετρά στα χέρια μου κρατώ μα δεν την ρίχνω.
Πόρτες ανοίγω και πόρτες κλείνω
Μέσα στης πόλης το λαβύρινθο με ρίχνω
Ψέμα και αλήθεια στου νου τα δίχτυα
στήνω παιχνίδια και πουλάω παραμύθια
Ανάβω σπίρτο, σκιές στον τοίχο
Πέτρα στα χέρια μου κρατώ μα δεν την ρίχνω.
Πρωί θα φύγω μη σε ξυπνήσω
Και δυο φιλιά στο κομοδίνο σου θα αφήσω
Αγάπης πιόνια ,συνήθειας λόγια
Φωτογραφίες που ξεθώριασαν στα χρόνια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
