| |
Γέννησε η άνοιξη το πρώτο της παιδί
Νεκρό φιλί σαν του χειμώνα τ' άδεια λόγια
Όσοι προσπάθησαν ν’ αλλάξουν διαδρομή
Ήπιαν μια θάλασσα πικρή χωρίς συμπόνια...
Τα μεσημέρια που κοιμούνται τα παιδιά
Περνά ο χρόνος με σιωπή στους καφενέδες
Οι ξεχασμένες μας ζωές από παλιά
Κάνουν τα όνειρα σκληρά σαν μαύρες πέτρες...
Παίζει απόψε κι ο Θεός με την φωτιά
Σε μια αποκάλυψη γυμνή σαν το αλάτι
Στέκει ο κόσμος με λαμπάδες και κεριά
Σα να γεμίσανε τα λάθη τους μ΄ αγάπη...
Έχει σκεπάσει ο ουρανός την ομορφιά
Και μόνο ασχήμια μας περίσσεψε να πιούμε
Φτηνές συνήθειες που σφίγγουν σαν θηλιά
Και μας προστάζουν με τον φόβο μας να ζούμε...
Σκληρές σκηνές του παραλόγου λογική
Ένα σφαγείο που γιορτάζει την αγάπη
Ένας λαός που ζει για χρόνια στην ντροπή
Μοιάζει να ζει κάποια ανάστασης ανάγκη...
Εκατομμύρια του πόνου προσευχές
Άγιο πνεύμα από τάφους μυρωμένους
Πόσους θανάτους να μετρήσουν οι ζωές
Με πόσους φόβους ζωντανούς αγορασμένους...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
