| |
ημασταν το απιθανο διδυμο,
η αννυ κι εγω...ζουσαμε σ εκεινο το φτηνιαρικο υπογειο,δεν ειχαμε παρα ελαχιστα χρηματα μα αυτο ηταν το τελευταιο που μας ενδιεφερε...μεναμε εκει,συνηθως μονοι,κι αν ημασταν τυχεροι θα πιναμε καποιο καλο κρασι ,θα ειχαμε μια σακουλιτσα γεματη καπνο και λιγο φαγητο.Η αννυ αναλαμβανε να κλεψει εφημεριδες και τσιπς απ το περιπτερο,ηταν μανουλα σε κατι τετοια.εγω εμενα σπιτι και την περιμενα.Για πολυ καιρο,οι θεοι σταθηκαν με το μερος μας,ημασταν και οι δυο χαρουμενοι οταν ημασταν μαζι,και δεν μας ενοιαζε τιποτα αλλο.ειχαμε τον τροπο μας να τα βγαζαμε περα αναμεσα στα φιλια και τα χαμογελα μας, ολα αποκτουσαν υποσταση και διαρκεια.Εβαζε τα ποδια της στο γραφειο,με κοιταζε,μου χαμογελουσε χωρις λογο και ανταπεδιδα με τη σειρα μου,αναβε τσιγαρο και μου εξηγουσε για ποιο λογο ο σουμαν ειναι ανωτερος του μοτσαρτ,χωρις κι η ιδια να καταλαβαινει τι ακριβως λεει,και να γελαει,εχοντας ηδη πιει πολυ κρασι,και γω να την κοντραρω λεγοντας οτι ο μοτσαρτ ειναι ο κορυφαιος ολων των εποχων,χωρις να εχω ακουσει ποτε ουτε τον ενα ουτε τον αλλο...αλλα οι εξηγησεις μας,κι οχι μονο,τα παντα αναμεσα μας,δεν ειχαν αναγκη να εξηγηθουν,εμοιαζαν διαβολεμενα αυτονοητα,ο κοσμος επαιρνε ξανα τη μορφη του.Kαναμε βολτες συνεχεια στους δρομους,θα πρεπε να μαστε οι πιο ευτυχισμενοι απο οσους συναντουσαμε μπροστα μας,και συνεχιζαμε να γελαμε,ακομη κι οταν εκεινη εκανε παραπονα,κι εγω της φωναζα και της ελεγα πως ηταν τελειως τρελη και πως καποια μερα θα την σκοτωνα,εκεινη χαμογελουσε ξανα,γυριζαμε σπιτι,καναμε ερωτα,κι επειτα διαβαζαμε βιβλια,ποτε φωναχτα ποτε με θλιψη...μπωντλαιρ,παουντ,εε.καμινγκς,σελιν,χαμσουν κα..η αννυ ηταν οτι καλυτερο μου εχει συμβει...ειναι πολυ σκληρο που δεν ειναι πια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
