| |
Και οι ζωές μας , ζωές παράλληλες στου χρόνου τη πορεία που δεν εφάπτονται. Αν και με σημεία αναφοράς κοινά και αμετάκλητα, η επαφή ενέχει τη βιαιότητα της σύγκρουσης που σκοτώνει την ευκαιρία και την προοπτική.
Όντα της συγκυρίας, έρμαια της τύχης. Σε ένα κόσμο που αναπαράγουμε άλογα, και λειτουργούμε ενστικτωδώς.
Με λύσεις και αδιέξοδα σε ατομικό επίπεδο και αγνοώντας την όλη εικόνα , ενίοτε , το κάδρο της ζωής, μας φαντάζει αταίριαστο.
Κι απ τη στιγμή που μαθαίνουμε να αρθρώνουμε τις πρώτες μας λέξεις η φωνή μας γίνεται ένας ακατάπαυστος μονόλογος σε σημείο που τα ώτα κωφεύουν. Οδηγούμενοι σταθερά και αμετάκλητα στην απομόνωση και στη μοναξιά. Στην αποξένωση απ’ το σώμα του κόσμου.
Κύτταρα που νοσούν και μολύνουν το περιβάλλον τους. Σε ένα κύκλο που τελειωμό δεν έχει.
Ζωή. Με το ευ των καιρών, χαμένο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
