| |
*
Νέγρος ξυπόλυτος , σαξοφωνίστας …
της Bourbon Street ο τυφλός τραγουδιστής ,
μέλος απόκρυφης βουντού ορχήστρας
βέβηλης αίρεσης χρισμένος σαλπιγκτής.
Με πάθος άκρατο χάλκινους ήχους
στην περιρέουσα αχλή διασκορπά ,
έμμετρος βρυχηθμός γδέρνει τους τοίχους
το γόνυ κλίνει ... η ψυχή σε προσκυνά.
Φρουρός αρχέγονος μοιραίου λάθους
με στόμφο ρήτορα κρυφής συναγωγής ,
κάλφας και πρόμαχος άμετρου πάθους
σε τύμβο πελιδνό λαθραίας αρετής.
Υπόδουλος αισχρού κατεστημένου
άθελα φθίνεις στης ανάγκης την τριβή ,
σαν κληρονόμος θυρεού καθημαγμένου
κίβδηλα εύσημα εισπράττεις αμοιβή.
Ίσκιος μετέωρος ... ζέχνει το πάλκο
καρφιά επάνω σου μάτια χαοτικά ,
σέρνοντας κρύφτηκες στου νου την τάφρο ...
έχιδνας κέντρισμα τροφή στα σωθικά.
Γλιστρούν ανάλαφρα τα δάχτυλα σου
καθώς θωπεύουν τις ατσάλινες χορδές ,
διαμελίζοντας τα κύτταρά σου
αγνό προσάναμα στου είναι τις φωτιές.
Μέσα στις φλέβες σου πικρό αφιόνι
με απερίγραπτη αναίδεια κυλά ,
ισχνό το σώμα σου ... κερί που λειώνει
την ύπαρξή σου το κενό απορροφά.
Ο σκλάβος ήσουνα θεάς αρχαίας
ερήμου άνεμος στων στίχων τη ροή ,
ρυθμός κρυστάλλινος τόλμης πηγαίας
πάφλαζε η έμπνευση με χείμαρρου ορμή.
Σπινθίρισμα στην κόγχη του ματιού σου
το πυροτέχνημα ... η άπιαστη στιγμή,
αιχμάλωτος στην κόψη του σπαθιού σου
στρεβλό γρανάζι σε σπασμένη μηχανή.
Μονής εικόνισμα σεπτό θυμίζεις
σαν αναλίσκεσαι στης ρίμας το βωμό ,
όρια σπάζοντας τ`όραμα κτίζεις
σε λήθης πέλαγος ... τέναγος ζοφερό.
Ελέους ρέκβιεμ ... οίκτου βιμπράτο ...
έκκληση κάνει στων αστέγων τον Θεό ,
καλύβα ψάθινη θέλω στο βάλτο ...
τ`άστρα να βλέπω μέσα στο θολό νερό.
Οίστρου ταξίδεμα στα μαύρα τάστα
ισορροπία στης καρδιάς την μωβ χορδή ,
τα blues του ίλιγγου λεύτερα άστα
ρίγος να απλώνεται σαν νεκρική ωδή.
Μοιάζεις αρχάγγελος σε κάποιο τέμπλο
αγκιστρωμένος στην κατάρα του φευγιού ,
νύχτα ασέληνη ... μαγείας πέπλο
μονομαχείς με την αρρώστια του κορμιού.
Μισοξημέρωμα ... κι Bourbon πάλι
στον Mississippi τ` όνειρό της ακουμπά ,
σκιές και χρώματα ... έκστασης ζάλη
μόνη παράμερα η ανάγκη ξεψυχά.
Στου θάνατου τα παγωμένα χέρια
σαν έρθει η ώρα και γυμνός παραδοθείς ,
με σεβασμό θα εκφρασθούν τ`αστέρια
όταν της λύτρωσης την πόρτα θα διαβείς.
Κηλίδα κόκκινη ... νωπό το αίμα ...
τα μπλάβα σύννεφα λογχίζει πορφυρός ,
ο ήλιος θάλεγα φάνταζε ψέμα ...
αλλά με χάϊδεψε ... κι ένοιωσα μιαρός.
* * *
Αλήθεια πόσα καλοκαίρια πέρασαν ... θυμάσαι άραγε ;
Kάπου στον κόλπο του Μέξικο προς Cristobal – Panama.
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012, 18:30 LT (UTC -5)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
