| |
Θυμάσαι κάποτε που είμασταν και εμείς παιδιά;
δεν ήταν το δικό μας όνειρο η αγάπη
ήταν ότι εμείς κάπως,κάπου θα φεύγαμε
θα ξεφεύγαμε,θα διαφέραμε
θα ζούσαμε στ'αληθινά
Και στα μάτια μας
παράξενοι που ήταν οι μεγάλοι
τα λόγια τους ακόμα, όλα ίδια
στην κάρδια μας και τον νού τόσο βαριά
για να συνεχίζουν να αντέχουνε αυτοί
τα ίδια πάντα όπως πάντα
Θυμήσου
δεν ήταν καν το δικό μας όνειρο η αγάπη
γιατί εμείς είμασταν τα παιδιά και αυτοί ήταν οι μεγάλοι
ερωτευμένα εμείς όχι με ιδέες της ζωής
αλλά ερωτευμένα με την ίδια την ζωή
που φέραμε εμείς και μας έφερνε
θυμήσου,δεν μπορεί
θα το θυμάσαι και εσύ
και ας έχεις μεγαλώσει πια και εσύ
μια κάποια αναλαμπή της μνήμης
θα σου έχει απομείνει
το πρόσωπο και το δικό σου
κάποτε,δεν μπορεί,θα μέρευε το δροσερό αεράκι
πριν την ανυπόφορη στοργή
μόνιμο οικοδεσπότη τους του θαλερού του φόβου
που όλους μας δένει
και πια ούτε και εσύ δεν το νιώθεις
και σε ταράζει ίσως που πια δεν το νιώθεις
και απορείς γιατί η ψυχή σου
είναι ακόμα ζωντανή
και δεν φωνάζει σε κανέναν
παρά μόνο ουρλιάζει από κάπου πέρα μακριά
στον ίδιο εσένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
