| |
Έλα και πάρε λίγο απ'τον κόσμο μου να δείς
τα μάτια της ψυχής πως αγαπάνε
Έλα και δύσε μες στη μοναξιά και
φρόντισε να ξαναζήσεις πάλι
Σε μια στεριά που σ'αγαπά και γίνε εκεί λιμάνι
και αγάπησε ότι αγαπά η θυμησή σου πάλι
Μη φύγεις έτσι και σταθείς στου κόσμου
τα σοκάκια στο άγρυπνο φώς του λυτρωμού
στης ξενιτιάς την πλάνη φτερά βάλε στα χέρια σου
και ξαναφύγε πάλι
Στα μάτια ζωγραφίζοντας τον τελευταίο πόνο
γλάρος ψηλά στον ουρανό και αστέρι οδηγός σου
μη φοβηθείς να αγαπάς όπως στο ονειρό σου
Και αν φύγεις έτσι και χαθείς χωρίς λόγο και αιτία
κάθε βράδυ θα θωρώ στου αστεριού
την άκρη μια μελωδία που πονά μες απ΄του φεγγαριού τα σπλάχνα
Θα μου κρατάει συντροφιά μέχρι να ανατειλείς
και ίσως κάποτε και οι δύο να τραγουδάμε πάλι
τον γνώριμο παλιό σκοπό εκείνο που
ορκιστήκαμε να τραγουδάμε πάντα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
