| |
Περπατώντας στους στενούς δρόμους σου που ορίζω
Παλιά, θλιμμένα, τα σπίτια σου αντικρίζω
Δικά μας είναι! Το λέω κι ανατριχιάζω
Μα ξένος νιώθω όταν τα κοιτάζω
Παλιά η πόλη μα ο ουρανός της έλαμπε
Πάνω απ’ αυτήν περίσσεια να γελούσε
Και το βουνό αυτό, το επιβλητικό
Ωσάν επάνω μου να’ ρχότανε θαρρώ
Φύση ωραιότερη αλλού δεν θα βρεις
Κάποτε πίσω ευχόμαστε να’ ρθείς
Αφού αυτοί οι Βάρβαροι την πάτησαν
Για αξιοθέατο τίποτα δεν άφησαν
Κάποτε όμως δικά μας θα’ ναι πάλι
Περπατώντας λέω, με ψηλά το κεφάλι
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
