| |
Κάποιος μαλάκας το ξεκίνησε
κι οι υπόλοιποι το βρήκαμε ενδιαφέρον
Πυροβολούσαμε το φεγγάρι
Αυτό καλυπτόταν πίσω από τα σύννεφα
Έπειτα βρέθηκε κι άλλος ένας μαλάκας
και έδωσε το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο, που λένε
Ο ασημένιος δίσκος πρέπει να σπάσει
Ο καθρέφτης των αλαφροΐσκιωτων.
Θρύψαλα! Πρέπει!
Μας διέφυγε η παλιά πρόληψη
για την γρουσουζιά και τους καθρέφτες
Άλλωστε είχαμε γίνει ορθολογιστές πλέον
Συνεχίσαμε να πυροβολούμε το φεγγάρι
άλλος κατά ριπάς
άλλος με την ψυχραιμία του ελεύθερου σκοπευτή
Συνέχιζε κι αυτό το άμοιρο να διαφεύγει
κρυπτόμενο πίσω απ' τα σύννεφα
Ώσπου ένας, ο πιο καριόλης απ' όλους μας
το πέτυχε
Ξώφαλτσα μάλλον το πήρε
μα φάνηκε καθαρά απ' την πληγή του
να τρέχει το γνωστό φεγγαρόαιμα
Λαβωμένο, αποσύρθηκε απ' τις νυχτιές μας
Έτσι, οι φυλάργυροι δεν θα μπορούσαν ξανά
να χαϊδεύουν τα λατρεμένα τους φλουριά
και να τα βλέπουν να γυαλοκοπούν
στο ασθενικό του φως
Οι ερωτευμένοι μιλούσαν στα σκοτάδια
αφού στα μάτια της αγαπημένης
δεν θα σάλευαν πια τα λαμπυρίσματά του
Τα μεταναστευτικά πουλιά χάσαν τον δρόμο τους
Λύκοι και τσακάλια ουρλιάζαν μαζί με τα σκυλιά...
Αυτό να θέλαμε?
Οι λέξεις ελεύθερες απ' το παλιό τους δέρμα,
το άφησαν όπως το φιδοτόμαρο στα ξερά χόρτα
και ελίσσονταν προς τον στόχο τους
για να δαγκάσουν με όλο τους το δηλητήριο
Και το κοριτσάκι εκείνο
με τα κόκκινα μάγουλα και τα σγουρά μαλλιά
Το κοριτσάκι που σκότωνε τα μυρμήγκια
που διασχίζαν τον ασβεστωμένο τοίχο
Για να διασκεδάσει? Από πλήξη?
Διερευνώντας την δύναμή της?
Ή γιατί αισθανόταν κάποιου είδους απειλή...
Δεν ξέρω,
ξέρω μόνο πως γύριζε στο Μοναξιά
- άλλοι λέγαν στο Αγάπη κι άλλοι στο Δύναμη-
Δεν θυμάμαι ποιος και πότε την φώναξε
Αν αυτό ήταν που έστρεψε την προσοχή της
πάνω μας
Ή το ότι κινούμασταν πάνω σε λευκό φόντο
Το κοριτσάκι που δεν είχε ιδέα
πως έπαιζε με την ζωή και τον θάνατο
ανάλογα με την πίεση που ασκούσε με το απαλό της δάχτυλο
Τώρα μεγάλωσε
Απελευθερώθηκαν τα φίδια που κρυβόταν στα μαλλιά της
κι όλα τα σιχαμερά ερπετά αυτού του κόσμου
διεκδικούν θέση σε ότι έχει απομείνει
Την πέτρινη βρύση, το μονοπάτι
το περιβόλι, την ξερολιθιά
Τον ίσκιο της ελιάς
και το μισογκρεμισμένο υποστατικό.
Κάντε υπομονή..
θα ρθει κι η τρέλα κι η μανία
και θα σφυρίξουν όλα μαζί
στον λαβύρινθο του αυτιού μας
σαν τον κρύο τον άνεμο:
Φίλε, κάποιος πρέπει να πεθάνει,
δεν χωράμε πλέον όλοι εδώ
Και τότε θα φαγωθούμε
Και θα νικήσει
ο πιο αδίστακτος
ο πιο αποφασισμένος
ο πιο έξυπνος
ο πιο δυνατός
Θα χορτάσει το κτήνος
από αθώους και ενόχους
Θα γεμίσει η κοιλιά του
με αδίστακτους, αποφασισμένους, έξυπνους, δυνατούς
με αθώους και ενόχους
Μέχρι να σκάσει, να ψοφήσει μια μέρα και αυτό
απ' το πολύ φαΐ
και το σάπιο μας το αίμα
Ένα μικρό πουλί τότε
θα κελαηδήσει την χαραυγή του νέου κόσμου
και το φεγγάρι θα επιστρέψει στα παλιά του λημέρια
με μια ακόμη ουλή στο πρόσωπό του,
έτσι για να να χαρακώνει
τα όνειρα των αλαφροΐσκιωτων...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 6
| | | | | | | |
|
