| |
...
σαν σέρνεται ανάμεσα...
σε χαμόγελα, που κάθε μέρα αφήνουν
και πιο μικρή ρυτίδα στις παρειές,
σ΄ αγγίγματα ακροδάχτυλων,
που κάθε φορά αφήνουν και πιο μικρό το ίχνος στο δέρμα του άλλου,
σε ματιές με κάθε μέρα λιγότερο διασταλμένη κόρη,
σε 39,5 βαθμούς Κελσίου πυρετό που μέχρι κάποτε,
ο άλλος έβαζε στο μέτωπο κομπρέσα,
σε μια μπανιέρα που τώρα πια έχει μικρύνει για να χωράνε δυο να κάνουν μπάνιο,
σ΄ ένα κρεβάτι με λιγότερο κάθε φορά τσαλακωμένα τα σεντόνια,
σε θωπείες που κάθε φορά καλύπτουν και πιο λίγα τετραγωνικά δέκατα,
του δέρματος του άλλου,
ο ανάξιος έρωτας...
σβήνει σιγά- σιγά και συ κι εγώ κι ο καθένας τον δέχεται,
έτσι ανάξιο να τήκεται και να ρέει
ανάμεσα στις παρυφές του εγώ του καθενός,
να ρέει έρποντας ανάμεσα σε παλιωμένα ίχνη από ξυπόλητα, βρεγμένα πόδια,
προσπαθώντας με μίσος να τα καλύψει
- ο ανάξιος έρωτας δεν περπατάει πια ξυπόλητος-
ανάξιος γι΄αυτό που γεννήθηκε να πράξει.
Ο άξιος...
τρώει κάθε μέρα τις σάρκες του με λύσσα,
περπατάει με βία κι οργή στο μεγάλο δωμάτιο
που βλέπετε τηλεόραση αγκαλιασμένοι,
σαν σε κλουβί όλοι μαζί,
σαν τη σκιά του να κυνηγάει,
σαν τη γλυκιά σας θαλπωρή να θέλει να ξορκίσει,
σαν να θέλει ν΄ αναπνεύσει μέσα απ΄ τις ανάσες σας...
περπατάει ξυπόλητος...
μα δεν ξαπλώνει πια μαζί σας,
δεν σας χαρίζεται, δεν σας καταδέχεται,
συνεπής στο σκοπό που έχει ταχθεί:
Nα τελειώσει γοργά κι ακέραιος, πριν σβήσει ρέοντας, σερνάμενος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
