| |
Ποιόν έχει μέσα το πλοίο που φεύγει,
απ τον ινδικό να πάει στις καρδιάς σου τα μέρη.
Στη καμπύλη των χειλιών σου το πλοίο κυλάει,
ποιος είναι αυτός που στην τρικυμία οδηγάει...?
Είναι βαμμένος με της ζωής τη μουτζούρα,
ζει στη σκιά της δικής του φουρτούνας,
οι πληγές στάζουν και το χρώμα κυλάει,
και πάνω στο μπούσουλα του λεν που να πάει...
Κόκκινος ουρανός ξεψυχάει στη νύχτα,
στο φεγγάρι κόκκινα σημάδια φιλιών,
ο μαύρος κλόουν οδηγάει στη νύχτα,
στο νησί που έχει τους θησαυρούς των πληγών.
Αδικημένος νιώθει και μαύρος,
με μια προσμονή ηδονικής πληρωμής,
τον πάτησαν, πάτησε και ώρα να ανέβει,
στο δικό του φεγγάρι που φιλάς μόνο εσύ.
Εσύ περιμένεις τον λευκό πειρατή,
με φιλιά τα βαμμένα σου χείλη να αγγίξει,
σε πάτησαν, πάτησες για να ανέβεις κι εσύ,
στο καράβι του της πληγές σου να πλύνει.
Η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη,
η τέλεια στιγμή πλησιάζει,
έρωτας, πάθος, χτυποκάρδια, γυμνή,
σε μια αγκαλιά που τη ζωή σου θα ντύσει..
Ξυπνήσατε και οι δυο αγκαλιά.
και βλέπετε ο ένας στον άλλο,
μουτζούρες, πληγές και σπασμένα γυαλιά,
που υποδεικνύουν ένα ακόμα σας λάθος.
Πικραμένοι και οι δυο πια μονάχοι,
μαύροι κλόουν στον καθρέφτη μπροστά,
κλαίτε με δάκρυα για όσα έχετε κάνει,
και για όσους κλαίνε μες τη ψευτιά.
Φεύγει η βρώμα και οι πληγές κλείνουν,
δεν μπορούσαν να αγγιχτούν επειδή,
ήταν το έπαθλο μια προσπάθειας,
που αφού πατούσες, θα σε πατούσε και αυτή.
Χαίρεσαι που όλα τελειώσαν,
τώρα χαίρετε λέει και αυτός,
την αμοιβή σας λοιπόν απολαύστε,
με ένα ποτήρι γάλα στα δυο.
Τώρα που τίποτα πια δε ζητάτε,
ξαπλωμένοι αγκαλιά στον αφρό,
τίποτα η ευτυχία δε σας ζητάει,
και φωτίζει από ένα φεγγάρι για δυο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
