| |
Το βράδυ εκείνο θυμάμαι ήταν δροσερό
κι ο άνεμος το δέρμα μου χάιδευε απαλά
μ' αστέρια ο ουρανός φώτιζε τη νύχτα
κι ανθρώπου νους δεν έφτανε την τόση γλύκα.
Πλάι μου περπατούσες σιγανά
σαν φάντασμα που όνομα δεν έχει
μιλούσες απαλά
σαν άγγελος
άραγε τι πλάσμα είσαι εσύ
που το παραμύθι σου τόσο μεθυστικό φαντάζει
που όλα πάνω σου μυθικά μου μοιάζουν
κι όμως ωστόσο είσαι αληθινός
με μία αλήθεια στην ψυχή
με μια κρυφή σπηλιά στα δυο σου μάτια
με προστατεύεις μέσα τους
απ την κακία του κόσμου .
Ήταν θυμάμαι άνοιξη όταν σε γνώρισα
κι άνοιξε μαζί σου η καρδιά μου
για να σε δεχθεί μέσα της
πες λοιπόν πάλι πως άνοιξη είναι
σαν τότε
και στα φιλιά σου κλείσε με
δίχως γιατί
τον χρόνο ξέχνα
εσύ κι εγώ
δυο κορμιά ξένα
μια ψυχή κοινή....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
