| |
Φτάνω στην άκρη μιας κλωστής που χρόνια έχω
να παίζω μόνος τη σκηνή δεν το αντέχω
Δεν το μπορώ να φυλακίζω τις εικόνες
γράφω στους τοίχους σ΄ αγαπώ και στις κολώνες...
Του τραγουδιού μου το ρυθμό κάνω στερέωμα
και τραγουδώ του έρωτά μου το ξενέρωμα
Δεν είμαι εγώ ο ποιητής που θα σε σώσει
μα ούτε είμαι κι αυτός που θα προδώσει...
Εγώ χαρίζω στα αδέσποτα τις ώρες μου
κι έτσι ξοφλώ από τις άδικες τις μπόρες μου
Εσύ στα στούντιο τις πούδρες ανασαίνεις
και κάθε μέρα Κυριακή συχνά πεθαίνεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
