Φοβάμαι τον κόσμο,
ένα κόσμο άδικο,
ένα κόσμο που δεν μου δίνει
το δικαίωμα να ζήσω.
Φοβάμαι τη ζωή,
μια ζωή που σε στήνει στον τοίχο
και εσύ περιμένεις κάτι άπιαστο
και παράλογο που θα σε βγάλει
από την οδύνη.
Όνειρα, όνειρα που χάνονται σιγά σιγά
και γίνονται άπιαστα σαν τ'αστέρια.
Πέφτουν στο κενό τα παίρνει ο άνεμος
και αφήνει τα λάθη μας να μας καταδιώκουν
και να μας αφήνουν πίσω ανασφάλειες και πόνο.
Η ύπαρξη μας ένα μυστήριο,
κάτι άπιαστο που γοητεύει τον καθένα από μας.
Ζω για ένα τέλος που περιμένει να το ποθήσω
να έρθει να μ'αγγίξει και να απαλύνει
τον πόνο στην ψυχή μου.
Τώρα ζητάω όλο και πιο πολύ,
ένα τέλος, τότε ίσως αρχίσω να αισθάνομαι.
