| |
Με αυτα που αποφασισες να πεις
εχασες μα δεν στο πε κανεις
δεν σκεφτηκες καποιον να συμβουλευτεις
που μας ηξερε οσο αλλος κανεις
χωρισαμε και ειπες και τι εγινε
τιποτε απ' οτι ειχαμε μεσα σου δεν εμεινε
μα νομιζες πως νικησες και πως με ξεπερασες
και νυχτα χωρις να κλαις απο τοτε δεν περασες
με αυτα που αποφασισες να πεις
εχασες μα δεν στο πε κανεις
δεν κοιταξες βαθια μεστη καρδια σου να σκεφτεις
και αφησες απ΄τον εγωισμο σου να οδηγηθεις
-----------------------------------------------------------------
Παρασκευη μα μοιαζει Δευτερα πρωι
γιατι συνηθισα να μ' αρεσει η καθημερινη
και ενω σε αλλους αλλαζει η ψυχολογια
μια εκδρομη με την αγαπη τους μια βολτα στη παραλια
σ' εμενα κακο πιο πολυ κανει η Παρασκευη
γιατι το μυαλο γυρναει συνεχει σ' αυτη
-----------------------------------------------------------------
με τη ματια του μεθυσμενου σε κοιτω
μη φοβασαι σ' αγαπουσα και εξακολουθω
τι κι αν με το φιλο σου γρηογρα απ' το πλαι μου φευγεις
πως υπηρξαμε παλια ζευγαρι δεν το αποφευγεις
----------------------------------------------------------------
ψευτικα δεν χαμογελω
ειναι το χαμογελο μου ακριβο
κι πρωτου το χαρισω
καλα τον απεναντι μου θα εκτιμησω
---------------------------------------------------------------
ευχαιρστω τον εαυτο που νιωθω ενα τιποτα με προοπτικη να γινω κατι
αν αισθανομουν πως ειμαι κατι ισως θα ειχα προοπτικη να μην γινω τιποτα
----------------------------------------------------------------
Η θαλασσα μου πηρε τις αντοχες
μ' εκανε δικο της μα τι τα θες
ηταν μοιραιος ερωτας αναγκαστικος
και μαζι της ημουν φιλος και εχθρος
θαλασσα εισαι ενοχη για τη μοναξια μου
θαλασσα και για τα προωρα γηρατεια μου
θαλασσα ολα μου τα στερησες
θαλασσα να σε υπηρετισω θελησες
τα δακρυα μου ενα γινονταν ενα με το κυμα
κοντινε απ' τις τρικυμιες της ζωης μου το νημα
σκορπισε τα νιατα μου η αρμυρα
και μια γλυκα και δεκα πικρες πηρα
--------------------------------------------------------------
Η θαλασσα εγινε γυναικα μου πρωτη και τελευταια και εγω αυτην αγαπησα απο μικρος μοιραια απο συνηθεια σ' αγαπησα και με κανες να δακρυζω καθε που εβλεπα στερια ψευτικα να ελπιζω
Η θαλασσα εγινε γυναικα μου πρωτη και τελευταια και εγω αυτην αγαπησα απο μικρος μοιραια απο συνηθεια την αγαπησα και με κανε να δακρυζω καθε που εβλεπα στερια ψευτικα να ελπιζω
Η θαλασσα εγινε γυναικα μου πρωτη και τελευταια και εγω αυτην αγαπησα απο μικρος μοιραια απο συνηθεια ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ και με κανε να δακρυζω καθε που εβλεπα στερια ψευτικα να ελπιζω αυτο
Η θαλασσα εγινε γυναικα μου πρωτη και τελευταια
και εγω αυτην αγαπησα απο μικρος μοιραια
ονειρο πως γυρνω στη στερια εκανα τις νυχτες
μα το σβηναν οι φουρτουνες και οι πικρες
--------------------------------------------------------------
Ας μιλησουμε ψυθιριστα
ετσι για πιο ερωτικα
τι κι αν διπλα μας κοιμουνται τα παιδια μας
ας ζησουμε σαν πρωτα τον ερωτα μας
σημερα ας ζησουμε σαν το πρωτο βραδυ
διστακτικα θα φερει το επομενο το καθε χαδι
οταν σου εκανα προταση στο δωματιο αυτο
ηξερα πως το θελες κι εσυ πολυ αυτο
ταιριαξαμε απ' την αρχη και δεσαμε πολυ
και δεν περιμεναμε αλλος να μας το πει
γερους αφησα του γονεις μου κι οταν γυρισα να τους δω απο αυτους πιο γερος ημουν εγω
τον γιο μου αφησα εφηβο και μου λεγε γιατι και να το δω γυρισα λιγο πριν παντρευτει
καθε που βλεπω φωτα απο καποιο λιμανι σκεφτομαι την αγαπη μου που ειναι και τι κανει
σε μερη ξενα ταξιδεψα και ζηλεψα ενα χαδι και το αγοραιο ειχα για καποιο βραδυ
της θαλασσας τα κυματα ο ναυτικο υποφερει μα ποιοα θα ειναι η τυχη του κανενας δεν την ξερει
ξερουμε οι ναυτικοι φουρτουνα τι θα πει μα οχι κι αν η γυναικα μας θα ναι σε μας πιστη
ας ητανε να ρθω εγκαιρα παλι πισω τον οταν γεννηθει εγω να αντικρυσω
γυναικα ετοιμογεννη αφησα στη στερια κι απ το τηλεφψωνο θ' ακουσω το μπαμπα
μ' εκανες εξοριστο να ζω απ τη στερια λες και η μανα μου με χασε στη ξενιτια
στη νιοτη μου τα μαλλια μου ασπρισες σαν χιονια και απο το σπιτι λειπω μηνες αλλα και χρονια
καθε που πιανω λιμανι και μενω για λιγακι τρεχω σε μια εκκλησια στη μανα αναβω κερακι
με κανες να ζω μονος μου και μεσα στην ορφανια να μη με βλεπει η μανα μου μα μονο τα λιμανια
πανω στο πλοιο εμαθα τους καιρους απ εξω μα της μανας μου το θανατο να μαθω δεν θ αντεξω
εγω θαλασσοδερνομαι λιμανι δεν φτανω ακομα
και την ιδια ωρα τη μανα μου τη βαζουνε στο χωμα
Μη μου παιρνετε απο' τα χερια το ποτηρι
αφηστε με να πιω καντε μου το χατηρι
μη με αφηνετε να ξεμεθυσω
γιατι θα θυμηθω και θ' αρρωστησω
μη μου παιρνετε ακομα το ποτο
αφηστε με θελω κι αλλο να πιω
μη μου φερνετε καφε να ξεμεθυσω
αφηστε με θελω κι αλλο να μεθυσω
μη μου στερειτε τη μονη μου παρηγορια
αφηστε με να πιω στην απονια
δεν μπορειτε να με κανετε καλα
γιατι δεν θα τη ξεχασω αλλιως τελικα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
