| |
Να ζεις η να μη ζεις, αυτό είναι το Ερώτημα.
Αξίζει άραγε να υποτάσσεσαι στης μοίρας
Των χτυπημάτων το συγκρότημα,
Η πρέπει να αντισταθείς και στη μάχη ατέλειωτη
Με τον ωκεανό των συμφορών των απεχθείς
Να τις αποτελειώσεις; Δηλαδή να τερματίσεις ίδιος τη ζωή,
Κατανοώντας με αυτό πως σπας την Υπακοή,
Στα βάσανα της ψυχής και στις χιλιάδες στερήσεις
Της διάπλασης μας φυσικής.
Δεν είναι άραγε αυτός ο στόχος μας ο Ποθητός;
Να πεθαίνεις, στον ύπνο να πέφτεις στον αξύπνητο,
Να κοιμηθείς… Θα βλέπεις όνειρα;
Μήπως θα είναι εφιάλτες αυτά τα θανάσιμα όνειρα,
Όταν θ’ αφαιρεθεί των αισθημάτων γήινων το κάλυμμα;
Εδώ η απάντηση! Ο Φόβος για αυτό το κατάλυμα!
Αυτό είναι που παρατείνει αιώνια
Των δυστυχιών μας τη ζωή για τόσα χρόνια.
Αλλιώς ποιος θα υπέμεινε τις ταπεινώσεις του αιώνα,
Την αδικία των ιθυνόντων,
Το ψεύδος-θάλασσα που πνίγει την αλήθεια-σταγόνα,
Του χρήματος τη δύναμη σατανική
Και περισσότερο απ’ όλα,
Τη χλεύη του αχρείου επάνω σε ενάρετο,
Όταν τόσο απλά λύνει το ζήτημα
Η μαχαιριά ή η πιστόλα!
Ποιος θ’ ανεχόταν
Με βογγητά το βάρος της ζωής να σέρνει ημιθανής,
Εάν δεν ήταν αυτή η άγνοια τρομερή, μεταθανάτια,
Ο φόβος για τη χώρα, απ’ οπού δεν επέστρεψε κανείς.
Δύσκολη η ορμή προς του Άγνωστου τα μονοπάτια.
Έτσι ανίκανους μας κάνει η σκέψη δειλή
Και σαν λουλούδι το θάρρος μας μαραίνεται τελικά,
Μέσα στην άγνοια αδιεξόδου πνευματικού
Χάνονται σχέδια διαβολοθεϊκα.
[I]Σαίξπυρ? Όχι! Φ. Μπέικον[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
