| |
| | Η νύχτα άναψε ένα φως |  | | | καλη σας μερα ,,,,,,,,,,,,,και καλο σας μηνα | | |
Η νύχτα άναψε ένα φως
Στα σκοτεινά της χρόνια
και έδωσε στη γη ζωή
νερό αέρα κι’ όντα
το ένα ον σηκώθηκε
στα δυο του περπατούσε
με τον καιρό ημέρεψε
σιγά σιγά μιλούσε
μιλώντας τα κατάφερε
μετά από τόσα χρόνια
μες στα δικά μας στόματα
να μας χαρίσει λόγια
τα λόγια πέτρες κάναμε
μ’ αυτά πετροβολούμε
τον άλλον τον σκοτώνουμε
μετά τον αγαπούμε
αγάπη είσαι αόρατη
μα ζεις μέσα στα μάτια
χτυπάς και φεύγεις γρήγορα
καρδιές κάνεις κομμάτια
κομμάτια και ραγίσματα
σε νοητές ευθείες
ποτέ δεν ανταμώνουνε
δεν ψάχνουν για αιτίες
αιτία ήμουν στη ζωή
δικό μου πεπρωμένο
να ζω κ’ εγώ μαζί με σας
έτσι ήτανε γραμμένο
γραμμένο με ανεξίτηλη
μπογιά και πώς να σβήσω
να σχίσω την σελίδα μου
καινούρια να αρχίσω
να αρχίσω κι’ ας με πλάσουνε
ξανά ας με γεννήσουν
μα να τους πω τα υλικά
μετά να ξεκινήσουν
να ξεκινήσουν με καρδιά
τον πόνο να μη νιώσει
και μια ζωή χαρούμενη
με γέλιο να τελειώσει
μα πριν τελειώσω άνθρωποι
καθίστε για παρέα
ακούστεμε διαβάστεμε
θα πω και τα ωραία
ωραία θα ήταν στη στιγμή
να πιάναμε τους κλέφτες
πολιτικούς και αχάριστους
μαζί κι’ όλους τους ψεύτες
τα ψέματα που άκουσα
τα’ αυτιά μου με πόνεσαν
να πούνε τέτοια πράγματα
άνθρωποι πως μπόρεσαν
το να μπορείς τον πλούσιο
να κλέβεις και το κράτος
με τους χαραμοφαιδες
δεν είναι μεγα λάθος
το λάθος ήταν την στιγμή
τον ψήφο που μας πέρναν
μ’ ένα σταυρό για υπογραφή
τα χέρια μας τα δέσαν
τα δέσαν μα να λύσουμε
τον γόρδιο με σφαίρες
να ζήσουν οι απόγονοι
χαρούμενη της μέρες
τοις μέρες μου της άσχημες
να σβήσω και τα άλλα
που μ’ έφεραν να κρέμομαι
σε μαρμαρένια σκάλα
σκαλί σκαλί να κατεβώ
και πάλι να ανέβω
μα να πατώ πιο σταθερά
σιγά να ανασαίνω
ανάσα σ’ έναν άρρωστο
αν θέλεις να τον δώσεις
μη τον ρωτάς τι έπαθε
μα κοίτα να τον σώσεις
να σώσεις και τον άνθρωπο
που πόνεσε για σένα
και διώξε τα πισώπλατα
που σε οδηγούν σε ρέμα
το ρέμα δεν λογάριασα
και στα μισά με πήρε
αν θέλεις ρίξε μου σχοινί
αλλιώς γύρνα και φύγε
να φύγεις είναι εύκολο
μα θα τα βρεις μπροστά σου
αυτά που δεν τα ήθελες
θα είναι όλα δικά σου
δικά μου τα παράπονα
θα γράψω κι’ αλλά τόσα
δεν πήγα ντο γυμνάσιο
δεν ξέρω άλλη γλώσσα
την γλώσσα μου την έμαθα
να λέει παραμύθια
μα στους μεγάλους δεν μπορώ
να κρύβω την αλήθεια
αλήθεια είσαι όμορφη
και ζω μαζί μ’ εσένα
τα πίσω λόγια είναι παχιά
μα είναι σκουριασμένα
σκουριάσανε τα νέα μας
με χρώμα κι’ αν τα βάψεις
θα τα κοιτάς ψηφιακά
τα μάτια να γελάσεις
γελάστηκα που νόμιζα
όταν θα μεγαλώσω
όλα μου τα όνειρα
μπορεί να τα τελειώσω
μα τέλειωσα ένα όνειρο
μου πέρασαν και βέρα
και δεν μπορώ χωρίς αυτή
την θέλω νύχτα μέρα
η μέρα έκλεισε το φως
τα μάτια κλείσαν πάλι
αγάπη μου μη φοβηθείς
σαν έρθει το σκοτάδι
εκεί θα ημαστε μαζι
θ΄ανάψω φως και πάλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | diakos.gianis@gmail.com | | | |
|
ΚΑΝΕΛΛΑ_ΓΙΩΤΑ
01-12-2013 @ 09:17 | ::4076.:: | | athos.ioannou@gmail.com
01-12-2013 @ 15:00 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | G.LEOU
02-12-2013 @ 16:07 | Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο ! ! !
Πάρα μα πάρα πολύ ωραίο.
::blush.:: ::love.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
