Α.Ε. ΕΠΕ
07-01-2014 @ 09:21 | Η γραφή σου όπως πάντα ξεχωριστή.
Μια διευκρίνιση
"-η μοναξιά είναι αναγκαία.
-όπως κι ο έρωτας.
-αλλά δεν έχουμε ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο."
Εννοείς πως δεν έχουμε ποτέ και τα δύο μαζί ώστε να φτάσουμε στην αντίστοιχη πληρότητα;
Καλημέρα!
| |
ALEXANDROS ELLHNAS
07-01-2014 @ 09:48 | Προβληματισμοί αξιώσεων .
Για να το περικλείσουμε, όμως, στα όριά του( η ύπαρξη ανάμεσα στην γέννηση και τον θάνατο). Όπως θα έλεγε και ο Γιάσπερς. Κανένας δεν έχει εμπειρία της έναρξης της ύπαρξής του. …Η απλώς ζωτική συνείδηση αγνοεί τον θάνατο. Μόνον η γνώση περί του θανάτου τον καθιστά για μας πραγματικότητα. Ύστερα, αποτελεί και οριακή κατάσταση. Η απάντηση σ’ αυτήν, αξιώνεται από την συνείδηση του Είναι της υπάρξεώς μου (Existenz).
Να τελειώσω το σχόλιό μου με τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ: ''Ζώ σημαίνει αφήνω τό παράλογο νά ζήσει'' | |
Aris4
07-01-2014 @ 11:17 | ρε Μπαντινι, μου ανοιξες την ορεξη τωρα .... θα παω να νοικιασω κατι απο γαλλικο κινηματογραφο ::yes.::
γουσταρω να δω κανα ζευγαρι τσιτσιδι στο κρεβατι, κι αντι να πηδιουνται, να κανουμε και λιγο ματι,
να μιλανε με τις ωρες για το ποσο μπαναλ ειναι η πουτανα η ζωη ! ::yes.::
βιτσια ειναι αυτα !!! ::naugh.:: | |
Αγνή
07-01-2014 @ 14:50 | βαρετό είναι να ασχολείσαι με την ίδια σου την βαρεμάρα
ξεπεσμός είναι η άρνηση της καθημερινότητας
βαρετή είναι η ποίηση των θανατολάγνων
δεν έχεις πλήρη συνείδηση της ύπαρξης, μόνο μερικές
ιδέες ατελείς που βολοδέρνουν στα φιλοσοφικά δοκίμια και στα δικά σου
το να ερωτοτροπείς μαζί της πρωί μεσημέρι βράδυ είναι πορνογραφία | |
 |
