Τίποτα στο χώμα δεν φαίνεται,
Ξεπλυμένα όλα απ` τις βροχές τις σκέψης!
Ίχνος πουθενά και ποδοβολητό κανένα!
Πώς θα ταΐσω τον νου και την ψυχή;
Οι Δρυίδες, μακροσκελείς ορμήνιες δίνουν!
Και τα σημάδια αφανέρωτα ξανά!
Πιάσε την κρυψώνα σου!
Θα δουλέψουν οι άλλοι για σένα!
Αυτιά και μάτια ανοιχτά
πέτρα η καρδιά σου στην έρημο!
Δικιά σου είναι η παγίδα
πάντα θα στήνεις και θα πέφτεις!
πρώτος.
Κι αν φύγει ξεπροβόδα το, μ` ένα φιλί!
