| |
Παγωμένοι, παράλυτοι καταρράκτες...
Που έχουν αποκοιμηθεί, έχουν βουβαθεί.
Φιλί θανάτου από τον πολικό άνεμο
εκωφαντικά decibel μιας παράξενης σιωπής.
Όπως τα ποιήματα που γράφω για σένα
που μένουν ανεπίδοτα και δεν τ´ ακούς ποτέ.
Ουρανός καταγάλανος με κίτρινο ήλιο, χαμογελαστό.
Ζωγραφιά πρώτης δημοτικού θυμίζουν όλα.
Φως κρυστάλλινο, καθάριο, του Δία πρόνοια θεία.
Θάλασσες γαληνεμένες φιλόξενες, σχεδόν ακίνητες.
Μα κάνει τόσο πολύ κρύο που τρυπά ως το κόκκαλο
κι εγώ Αλκυονίδα που δε βρίσκω βράχο να ξαποστάσω.
Τροχονόμος με τα χέρια στις τσέπες
στη μέση της πιο πολυσύχναστης διασταύρωσης:
Παράφορου Έρωτος και Αγάπης γωνία.
Ξυστά τα τροχοφόρα τον προσπερνούν.
Κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί και πάλι κόκκινο.
Σ´ έχω δίπλα μου κι όμως δεν απλώνω τα χέρια
για να σε κλείσω, να σε σφίξω μέσα τους.
Μα οι καταρράκτες πάλι θα τρέξουν
η ζεστασιά θα μ' αγγίξει ξανά
καθώς ξαποσταίνω μέσα στην αγκαλιά σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
