| |
| | Σάββατο, 18 Ιανουαρίου 2014 |  | | |
Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε Σαββατόβραδο... Δεν έχει καμία σημασία... Θα μπορούσε να είναι ένα από τα ατέλειωτα Σαββατόβραδα που μέτρησα ότι δεν ήσουν εδώ...
Ξέρεις, είναι πολύ ύπουλα αυτά τα Σαββατόβραδα! Αποφεύγεις με περίσσεια μαεστρία τις προτάσεις των φίλων σου... Σε παίρνουν τηλέφωνο και σου προτείνουν μία έξοδο, την ακούς δήθεν καρτερικά και μόλις τελειώσουν, παίρνεις ύφος κουρασμένου- ελαφρώς ενοχλημένου ξεκινάς να αραδιάζεις ένα σωρό δικαιολογίες ότι θέλεις να μείνεις σπίτι, να ξεκουραστείς και να κοιμηθείς νωρίς γιατί είχες μια δύσκολη εβδομάδα. Έπειτα, κλείνεις το τηλέφωνο με υποσχέσεις για την επόμενη εβδομάδα... Νιώθεις μια ανακούφιση που μόνο εσύ την ξέρεις, κλείνεις όλα τα φώτα του σπιτιού, βάζεις μουσική κατάλληλη για τέτοιες ώρες και παραδίνεσαι στα ζεστά σκεπάσματα του κρεβατιού σου! Προσπαθώντας να βάλεις για ακόμη μια φορά την ζωή σου σε τάξη, ξεκινάς να αναρωτιέσαι γιατί ... Γιατί συνέβη αυτό, γιατί αντιμετωπισες το τάδε έτσι, γιατί πληγώθηκες από εκείνο το περιστατικό... Το "αν" διαδέχεται τα "γιατί" μιας και σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά... Και είναι αυτό το αν με το άλφα κεφαλαίο που ξεκινά όλες σου τις προτάσεις: "Αν..."
Ξαφνικά, τσαντίζεσαι με τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις σου και πετάγεσαι πάνω! Αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι δεν βγαίνει πουθενά και ότι έπεσες και πάλι θύμα της μελαγχολίας που σου φέρνει το Σαββατόβραδο... Σκας ένα αυτο-σαρκαστικό χαμόγελο, "Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου..." σιγοτραγουδάς μαζί με τον Billy... Χωρίς να το σκεφτείς δεύτερη φορά, σηκώνεις το τηλέφωνο και του τηλεφωνείς με απόκρυψη (ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει για κάτι παραπάνω).. Στην άλλη άκρη το "μπιπ μπιπ" της γραμμής, το διαδέχεται η φωνή του...παίρνεις μία πνιχτή ανάσα-μην τυχόν και σε καταλάβει από αυτή...- Από μέσα, ακούγεται κόσμος και μουσική -αυτός βγήκε, σκέφτεσαι με ζήλια-και πάνω που πας να το κλείσεις, σου λέει να περιμένεις για να βγει έξω να σε ακούσει... Παγώνεις, δεν το περίμενες...δεν ξέρεις τι να πεις, πως να αντιδράσεις και απλά μένεις να ακούς την γρήγορη ανάσα του καθώς προσπαθεί να βγει από το μαγαζί.. Από την ώρα που κάνει να βγει, μπορείς να μαντέψεις σε ποιο μαγαζί είναι...
Φτάνει έξω-σαν να έφτασες κι εσύ στην κορυφή της θλίψης σου... Προσπαθώντας να την ψιλαφίσει, σε ρωτάει τι κάνεις, του απαντάς με σιωπή... "Ωραία τα λες" ανταποκρίνεται προκλητικά και έπειτα γελάει με όλη του την καρδιά... Γελάει και είναι σαν να τον βλέπεις μπροστά σου...σε συνεπαίρνει το γέλιο του όπως έκανε πάντα και αυθόρμητα γελάς κι εσύ! Η θλίψη σου έφυγε αμέσως, λες και φοβήθηκε από την δύναμη της ευτυχίας σας ... Σοβαρεύει όμως απότομα ...σε ρωτάει αν θέλεις να του μιλήσεις λίγο... Κάνεις μια προσπάθεια να ξεστομίσεις ένα σκέτο: "καλά"...Μάταια όμως -ο κόμπος της θλίψης είναι και πάλι έντονος στο λαιμό σου και δεν λέει να ξεκολλήσει...Ξανά σιωπή ...και πάγωμα... Σου λέει "καλά τότε, γεια" και το κλείνει... Μαζί του κι εσυ, κατεβάζεις το ακουστικό και ξεσπάς σε κλάματα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Αξίζει, φίλε μου, να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει! (#) | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
