| |
Πάντα αγαπούσα,
τους αυθορμήτως αντισυμβατικούς,
τα ρεμάλια,
τους τεμπέληδες,
τους ποιητές.
Τους αποτυχημένους αντιήρωες,
όπως στις ταινίες του Νικολαΐδη,
τους ανικανοποίητους και τους
αυτόχειρες.
Όλοι τους μανιασμένοι ...
με μια αλλόκοτη τρέλα
να τρώει τα σωθικά τους,
μια άσβεστη δίψα για ζωή,
έρωτα,
θάνατο,
μια ορμή να πάνε τα πράγματα ως το τέλος,
να καούν στις σκέψεις τους,
να πέσουν απ' τη γέφυρα εξ αιτίας μια χαμένης αγάπης,
να πεθαίνουν από πλήξη στα μικρά βρώμικα καμαράκια τους,
να πεθάνουν ζώντας ανάμεσα σε μουχλιασμένα τοπία,
να πεθάνουν αναπνέοντας δόσεις δηλητηρίου,
να πεθάνουν ζώντας τη ζοφερή πεθαντικότητα της πόλης,
μέχρι να τους βρει το τέλος,
μονάχους και κουρασμένους πια...
Θα ναι σα μια κραυγή
που έσβησε και πάει...
θα ναι σαν ένα χαμόγελο που τέλειωσε...
Μάτια κλειστά,
χείλη παγωμένα,
σα να μη συνέβη τίποτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
