Αταξίδευτος
10-04-2014 @ 09:36 | Πίκρα κι αισιοδοξία μαζί
Την καλημέρα μου Μαριώ
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Μνησαρέτη
10-04-2014 @ 10:34 | Θα συμφωνήσω με τον "Αταξίδευτος", ο συνδυασμός της πίκρας με την αισιοδοξία ως συναισθήματα, είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Για ήρωες, θα έλεγα...
Είναι όμως επίσης δύσκολο για τον ποιητή να τον εκφράσει. Μπράβο! | |
κομπλεξικός
10-04-2014 @ 12:33 | Το ίδιο θα έλεγα και' γω Μαρία, αυτός ο γλυκόπικρος συνδυασμός αποτελεί επίτευγμα, μπράβο. | |
πανσελινος
10-04-2014 @ 13:54 | Τί κι αν πέφτουν μόνα τους τ' αστέρια
Φτάνει που υπήρξαν φωτεινά
Τί κι αν δεν τα κράτησες στα χέρια
Τίποτα δεν ζει παντοτινά...
Όλα είναι έρωτας σου λέω
Φτάνει να πιστεύεις στη ζωή
Μην κοιτάς που κάθομαι και κλαίω
Κάθε δάκρυ κρύβει μιαν αρχή...
Υπάρχει πάντα και η φωτεινή πλυερά της ζωής. Αν την κοιτάζουμε ή όχι, νομίζω είναι και επιλογή μας. Με το ποίημά σου αυτό δείχνεις να ατενίζεις προς το φως. Συνέχισε να αισιοδοξείς! ! !
| |
Black Butterfly :)
10-04-2014 @ 15:10 | ::hug.:: ::rock.:: ::love.:: | |
 |
