| |
Εξουσιάζομαι από παγερή φωνή,
εκτροχιάζω τα όνειρά μου στον αέρα,
εκστασιάζομαι με κάθε μου αμυχή
και τη σκορπίζω τη ζωή μου κάθε μέρα.
Κάτσε και πες μου μια στιγμή
πού αργοπορήσαμε κι έφυγε το καράβι;
Απάντησέ μου στην απορία αυτή :
γιατί να σβήνουν οι πνοές μας στο σκοτάδι;
Σαν το ζητιάνο τον ευατό μου τον πετώ,
με μια κιθάρα τα σημάδια μου μετράω.
Σα ζωγραφιά ξεθωριασμένη στέκω εδώ,
μέσα στο φως τα χρώματά μου αναζητάω.
Κάτσε και σκέψου μια στιγμή
τα τόσα σχέδια που κάναμε πού πήγαν.
Είμαστε τάχα πάντοτε μικροί
ή μας μικρύναν αυτοί που τίποτα δεν ήταν;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
