| |
[align=center]Έβλεπες τις σκέψεις μου πριν μεταμορφωθούνε σε φωνή...
Ένιωθες τους φόβους μου πριν τολμήσουνε να γίνουνε επιθυμίες και τραπούνε σε φυγή...
Χανόσουνα στους ίδιους ακριβώς δρόμους που διέσχιζα κι εγώ χωρίς να το γνωρίζεις...
Σήκωνες το κεφάλι σου ψηλά και ακολουθούσες εκείνο το ίδιο αστέρι χωρίς να πιστεύεις σε τίποτα...
Κι όμως εγώ πίστευα...
Πίστευα σε οτιδήποτε δεν μπορούσα να δω με τα μάτια μου παρά μόνο με τη ψυχή μου,
πίστευα κι ας μην είχα τη δυνατότητα να αγγίξω όσα ένιωθα, αρκεί που τα ένιωθα...
Πίστευα τόσο βαθειά που άπλωνα τα χέρια μου και έπιανα στον αέρα πεφταστέρια
κι έπλεκα την υπομονή μου με αυτά να σου την κάνω στη συνέχεια φυλαχτό να την φοράς,
γιατί εγώ δεν την είχα τόση ανάγκη τελικά όσο εσύ...
Πίστευα σε εσένα και έτσι καθώς προχωρούσα σκόρπιζα πίσω μου γαλάζιες καραμέλες με γαλήνη,
μπλε με θάρρος και χρυσές με πάθος και προσευχόμουνα δυνατά μέσα μου να τις βρεις
μήπως καταφέρεις να βρεις και εσένα, και ύστερα, αρκετά αργότερα, ίσως κατάφερνες να έβρισκες και εμένα...
[I][align=center]Η ώρα 12 παρά το βράδυ, ο ουρανός γεμάτος φαντασία...
Κουράστηκα να ακολουθώ αυτό που νιώθω,
ζαλίστηκα για μια στιγμή κι έκατσα σε έναν βράχο δίπλα στη θάλασσα...
Ύστερα απέκτησα παρέα... Ήρθε η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια,
ήρθε και ο Εγωισμός και πιάσαμε κουβέντα... Ξεχάστηκα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
