| |
Έγιναν όλα στάχτη και χώμα
Κι εσύ στα στήθη μου ελπίδα ακόμα
Τόσο ευάλωτη και τόσο ξένη
Ότι από μένα νε πάντα απομένει
Γίνεσαι ένα με τη σκιά μου
Τόσο κοντά και μακριά μου
Δεν έχω τρόπο για να σ αγγίξω
Ούτε και μέρος για να σε κρύψω
Σαν ένα ψίθυρο μες τη σιωπή μου
Που ξαγρυπνάει τη θύμησή μου
Παραφυλάς όπως το κλέφτη
Μεταμορφώνεσαι όλη σε μέθη
Άπληστη κι όμορφη σεπτή ερωμένη
Όρκος παράφορος και προδομένη
Σαν γίνουν στάχτη, όλα και χώμα
Κυλάς στις φλέβες μου ελπίδα ακόμα
Μες το χαμόγελο ενός παιδιού
Στο πορφυρό του δειλινού
Κάποιο ξημέρωμα στου ήλιου το φως
Άγνωστη σύντροφος μα και τροφός
Κι εγώ λευκή για σε σελίδα
Για όσα ένοιωσα και όσα είδα
Να συντροφεύω τη μοναξιά σου
Γίνομαι ελπίδα, παρηγοριά σου
Με ένα άλφα κι ένα ωμέγα
Ω μυστικέ μου έρωτα μέγα….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
