| |
Αθάνατος κι ακλόνητα ακέραιος, ψηλά,
θα παραμένεις μες τις προσευχές μου…
Μέσα από λέξεις συμπληγάδες ανείπωτες, βαριές
θα φτάνω στις πληγές μου…
Μονάχη να βαστάω τον καιρό
υφαίνοντας της Πηνελόπης το αέναο κουράγιο…
Τι κι αν λουστώ κάποια αναπόφευκτη στιγμή, βουβά,
ακόμα ένα κρυφό ναυάγιο…
Με πάλλευκα κρίνα αγιασμένα
ραντίζω τα γράμματα του ονόματος σου,
τα βράδια στα χείλη τα χαράζω βαθειά, αγαπημένα,
με έναν καημό θανάτου και αναγέννησης μαζί, ποτισμένα,
μοιραία συνέπεια του ακριβοθώρητου ξεγυμνώματος σου,
εκείνα τα αμήχανα δεύτερα που τα μάτια κοιτάνε χαμηλά
από άγ(ρ)ιο πάθος έντονα πολιορκημένα,
εκείνες τις δειλές φορές που τα δάκρυα
παραμονεύουνε κρυμμένα, σιωπηλά,
να κρυφοκοιτάξουνε του έρωτα το χάος μουδιασμένα…
Κι έτσι επίμονα όπως η λάγνα μνήμη σου
πολεμάει εντός μου,
ανάσες ασημένιες, κοφτερές
απλώνονται παντού στον αέρα φώς μου…
Επίπονα να τις συλλέγω μα και στοργικά,
ασπάζοντας εικόνες και άμωμα μυστικά,
φέροντας στα ακροδάχτυλα υγρή κόκκινη ελπίδα,
ωσάν να ήταν σπάνιος θησαυρός μου…
Για να σου φτιάξω ένα ιερό σπαθί
με ατσάλινη αντοχή λεπίδα,
ομοίως να σκίζει το κορμί
ως ο ανεξίτηλος λυγμός μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
