Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Το νησί
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130834 Τραγούδια, 269477 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Το νησί
 ...οι ακτές στα βαγόνια του μετρό μ' ανατρίχιασαν...κρυουλιάρα, τι να πεις...
 


Το νησί




Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Ξυπνάμε τα πρωινά με κελαηδίσματα και φλοίσβους
Πολύ μακριά του κόσμου η ντροπή
Το αίμα τα δικά μας τα νερά δεν τα ρημάζει
Ούτε φτάνουν στ’ αυτιά μας ριπές και ουρλιαχτά
Εδώ μόνο γαλαζοπράσινα πουλιά των παραδείσων
Ήλιοι κόκκινοι
Άμμος χρυσή
Να γεννιέσαι και να ζεις μόνο γι’ αυτά
Μόνο σ’ αυτά
Να γιορτάζεις το θαύμα που σ’ έφερε σε τούτο τον τόπο
Θαύμα με τη σειρά σου κι εσύ να γίνεσαι
Να ‘χει η γιορτή τα μάτια και τ’ αυτιά που της πρέπουν

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Απ’ ουρανό κι από θάλασσα καμωμένος ο θεός μας
Προστάτης κι ελεήμων μας προίκισε με τούτη τη γη
Κι όλα τα χρώματα κι όλα τα σχέδια για μας
Κι όλο το ανάθεμα έξω από δω, μακριά
Αθώοι σαν ποιήματα κι εμείς και τα ζήτω και τα θέλω μας
Που δεν επιθυμήσαμε τα του πλησίον μας
Ότι ο πλησίον μας από καιρό πια δεν υπάρχει

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Κανείς δεν πίστεψε κείνη τη φήμη πως έχει ο κόσμος χαλαστεί
Εμάς ο ήλιος μας στέκει ακόμα
Εμάς ο αέρας μας μυρίζει σα χτες
Κι εμείς σα χτες μυρίζουμε
Ας είναι
Ο ήλιος στέκει ακόμα
Μόνο τα μάτια έχουν θολώσει και δε φέγγουν

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Ιθαγενείς χαρούμενοι τις χάντρες μας στολίζουμε
Άλλος για σπίτι και πατρίδα
Άλλος για όνειρο κι ελπίδα
Άλλος για ζωή
Με μια κούκλα ιδανική κι εύκαιρη στο πλάι
Για την εκπλήρωση της προφητείας
Ο περιούσιος καημός κι η περιουσία μας
Δύο ήπειροι και πέντε θάλασσες μακριά

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Όσο ανθίζουν μαϊντανοί να μη φοβάσαι
Κακό σπυρί δε θα επιζήσει
Μ’ αυτό συντάξου αλλιώς εσένα κακό σπυρί θα πούνε
Κι ό,τι νομίζεις ότι κατάφερες με μιας θα πάψει
Μονάχα μέσα εδώ υπάρχεις
Μονάχα μέχρι εδώ υπάρχεις
Έξω απ’ το νησί είσαι ελάχιστο ψαράκι
Και το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας
Αναστολή της συστολής μέχρι νεωτέρας
Τώρα ημίγυμνοι αποδεκτά θα τριγυρνάμε
Απαλλαγμένοι απ’ τα δεσμά της ύλης
Έτσι που το χώμα να μας δεχτεί σαν αδερφός
Είτε από ψηλά με μιας είτε λίγο-λίγο
Ένα νησί καινούργιο τα κουφάρια μας θα φτιάξουν
Να ‘χει η θάλασσα κάτι να πνίγει

Τι όμορφα που είναι στο νησί μας







 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 6
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

...σκέτη νούμερο...(της μητρός μου)
 
heardline
12-05-2014 @ 03:23
Αν και ωραίο το νησί σου, φήμες λένε πως δεν ευρέθη ακόμη, εις τον χάρτη..........
psixopedi
12-05-2014 @ 08:37
http://www.youtube.com/watch?v=V2IamfluR9M
barboutsala
12-05-2014 @ 12:02
ούτε λέχου ούτε στάνκογλου ούτε μάινας, σαλαμίνα και πολύ σου είναι
Denis
12-05-2014 @ 17:43
Το ''νησί'' του ο καθένας, Έφη, κι όταν δεν υπάρχει, εξ ανάγκης το επινοεί... Εκεί απλώνει τα χέρια του γονατιστός, σαν τους αρχαίους ικέτες που γύρευαν άσυλο από τους διώκτες τους προσπέφτοντας σε κάποιον θεϊκό βωμό... Η σκληρή, καταπιεστική κι απάνθρωπη, πολλές φορές, πραγματικότητα, ιδίως όταν αδυνατείς να την αλλάξεις επί τα βελτίω, είναι που γεννά την ανάγκη της καταφυγής σ' ένα ''νησί'', συχνά της φαντασίας, της ελπίδας, του ονείρου ή της προσμονής... Ωραίο ποίημα, παρά τους κάποιους πλατειασμούς του... ::yes.:: ::hug.::
νετη541
12-05-2014 @ 17:59
...είναι τόσο πολύ μακριά από τη διάθεση και την πρόθεσή μου αυτό που αντιλαμβάνομαι από το σχόλιό σου ότι εισέπραξες, αγαπητέ ντένις, που στ' αλήθεια προβληματίζομαι...ή η δικιά μου γλώσσα έχει χάσει το δρόμο ή εσένα σ' επηρέασαν τα δικά σου κλισέ περισσότερο...ως προς τους πλατειασμούς πιθανόν να μην έχεις κι άδικο πάντως, δεν έχει κάτσει ακόμα μέσα μου για να το δω πιο στεγνά...
Denis
12-05-2014 @ 19:22
Μου φάνηκε υπαινικτικά και υποδόρια ειρωνικό το ύφος της κομβικής και γι' αυτό όχι άσκοπα επαναλαμβανόμενης φράσης ''Τί όμορφα που είναι στο νησί μας''... Σα να θες να πεις ότι η αλήθεια είναι πως και βέβαια δεν είναι όμορφα στο νησί μας... Κάθε άλλο παρά όμορφα... Όπως και της φράσης ''Πολύ μακριά του κόσμου η ντροπή''... Δηλ. υπέλαβα ότι το νόημα είναι πως, ενώ είμαστε βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο αίμα και στη ντροπή του χαλασμένου κόσμου, έχουμε περιχαρακωθεί ο καθένας στο νησί του... Ίσως, τώρα, να γίνεται πιο κατανοητό το αρχικό μου σχόλιο, που επιχειρεί, κάπως σχηματικά, να ψηλαφίσει τη σχέση μεταξύ της πραγματικότητας και της απόσυρσής μας απ' αυτήν σε καταφύγια, όπως το ''νησί'' όλων ή του καθενός μας... ::yes.:: ::hug.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο