Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Μια ευχή
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130619 Τραγούδια, 269437 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μια ευχή
 
Μια ευχή
Μικρή έφτιαχνα σπιτάκια και μεγάλωνα κούκλες,
έτρωγα φύλλα από λαρίκια, τηγανισμένα με κουρκούτι,
που η μάνα μου τα βάφτιζε ψάρια.
Μέσα από τις σκιές τ’ απομεσήμερου ,
καβάλα στ’ άλογο, έρχονταν το βασιλόπουλο
και μου κρατούσε συντροφιά μέχρι το ξημέρωμα.
Σαν μέστωσα τα σπιτάκια έγιναν σπίτι ,
αγορασμένο με κόπο και με δάκρυα ,που ακόμα το χρωστώ
κι οι κούκλες παιδιά με σάρκα και οστά και χιλιάδες προβλήματα .
Το βασιλόπουλο έγινε ένας κοινός θνητός που δίψαγε, πείναγε, γκρίνιαζε
κι έτρεχε ολομερής, μαζί με μένα π’ αγαπούσε, για τον επιούσιο.
Τώρα στη δύση της ζωής μου δεν με νοιάζει για το σπίτι,
παρακολουθώ μ’ ενδιαφέρον και αγάπη, πως τα παιδιά μου,
με τον ίδιο κόπο στον δίσεκτο καιρό, μεγαλώνουν τα δικά τους.
Θαυμάζω τον τρόπο που ο χρόνος χαράζει,
το πρόσωπο και την ψύχη του συντρόφου μου και το δικό μου.
Δεν μεγαλούργησα, δεν είδα όσα θα ήθελα, όμως έζησα
και πάντα στο βάθος του μυαλού μου μια ευχή,
σαν ξόρκι, ακολουθεί την κάθε στιγμή μου…
Ας υπάρχει ειρήνη, άλλοι έχουν ζήσει και χειρότερα…

A wish
When I was a kid, I was building little houses and was caring about dolls,
I was eating battered leaves from larch, fried,
which my mother had named "fried fish".
Through the shadows of the afternoon,
my prince was arriving
keeping me company until dawn.
As I grew up the little houses became a real home,
which I bought with tears and hard work , which I still owe,
dolls became children with flesh and bones and thousands problems.
My prince became a simple man who was thirsty, hungry, grumbling
all the time and who ran along with me, his loved one, for the everyday bread.
Now in the twilight of my life I do not care for houses,
I watch with interest and love , how my children
grow their own kids, having the same troubles as I did in our cursed epoch,
I admire the way time is etching on my soul mate's and my own face.
I did not thrive, I did not see all that I would like to see , but I LIVED
and always on the back of my mind, there's a wish,
like a spell, following me every moment ...
Let us be in peace, other people have lived far worse than us ...



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
john_karaha
15-05-2014 @ 21:54
::up.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο