| |
Στάζει ο χρόνος σαν βροχή απ' το ταβάνι
Τα παράθυρα τα έχω ανοιχτά
Πάνε χρόνια που ο ύπνος δεν με πιάνει
Πριν χαράξει της βραδιάς μου η μοναξιά...
Το τσιγάρο μου δεν σβήνει στο τασάκι
Επιμένει κι ας μην είναι λογικό
Στεναχώρια μου κρυφή και αυταπάτη
Ρημαγμένο μου της μοίρας ριζικό...
Η καρδιά σε μια κλωστή στριφογυρνάει
Το μυαλό σαν κουρασμένος ουρανός
Το δωμάτιο στενό και δεν χωράει
Τόσο αμήχανα που αλλάζει ο καιρός...
Μοιάζει ψέμα η αλήθεια για να αντέχει
Να ξοδεύει του κορμιού τις αντοχές
Δηλητήριο πικρό στο αίμα τρέχει
Και μεθάει τις ψυχής τις ενοχές...
Στον καθρέφτη μου περνάνε οι χειμώνες
Οι γιορτές μου οι βροχές κι οι Κυριακές
Δευτερόλεπτα οι ζωές μας στους αιώνες
Κι οι στιγμές μας αποσπάσματα κι αυτές...
Αν μια μέρα βρω την δύναμη να ζήσω
Θέλω θάλασσα να βλέπει ο ουρανός
Κι αν διαλέξω μια για πάντα πια να φύγω
Θα είναι ο θάνατος για μένα αδελφό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
