| |
Τα μοναστήρια ριζώνουν στην καρδιά
ψέλισε κάποτε η θεία Διονυσσιά
χλωμή, σημαδεμένη απο την πολλή δουλειά
σαράντα χρόνια πάλευε ράφτρα στην ξενιτιά.
Αντικρύζοντας το σπίτι της, τις λεύκες, τους πανσέδες,
έγειρε στο μέρος μου μασώντας τις κουβέντες
πουλάκι μου μαράζωσα να καρτερώ το πλοίο,
που θα με φέρει στο χωριό πριν το στερνό αντίο.
Και τωρα που εσμήξανε χαρά κι αναμνήσεις
Εδώ αχ μοναστήρι μου θέλω να με αφήσεις
Να κλείσω τα ματακια μου με μια εικόνα μονο
Τον κήπο μου και το χωριό να αψηφώ στο χρόνο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
