| |
Ιστορία 9η
ΣΤΟ ΤΑΞΙ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ
(Προσωπική ιστορία πελάτισσας)
Είμαι σαράντα χρονών, έχω φαρμακείο δικό μου. Δεν έχω οικογένεια, δεν πρόφτασα; Δεν ήθελα; Δεν βρέθηκε ο κατάλληλος να γίνει το περίφημο κλικ;
Ίσως. Λένε, οι δικοί μου, ότι είμαι ψηλομύτα, εγωίστρια και καλοπερασάκιας. Δεν το αρνούμαι. Οι σοβαροί δεσμοί μου δεν κράταγαν πάνω από δέκα μήνες.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τους άντρες. Σε βλέπουν, τους αρέσεις και στους έξι με επτά μήνες αρχίζουν να θέλουν να σε αλλάξουν και… αρχίζουν οι υποδείξεις.
- Κόψε αυτή την απαίσια κοτσίδα.
- Αφού έτσι με γνώρισες. Σου αρέσει να ξεμπλέκεις τα μαλλιά μου όταν κάνουμε έρωτα. Τώρα τι άλλαξε;
ή
- Βάψου κορίτσι μου, ντύσου σα γυναίκα• βάψε τα μαλλιά σου, άρχισαν ν΄ ασπρίζουν.
- Μα, εσύ δεν μου έλεγες ότι σε γοήτευε η απλότητά μου και οι ασημένιες ακτίνες του φεγγαριού που με φωτίζουν. Τι άλλαξε;
ή
- Πρέπει να σε γνωρίσουν οι δικοί μου.
- Τι μ΄ ενδιαφέρει εμένα το σόι σου, εγώ εσένα θέλω.
Με αυτά και με εκείνα εγώ άντρα δε στέριωσα.
Αν και είμαι δυναμική και φιλομαθής δεν κατάφερα να μάθω να οδηγώ. Ως φοιτήτρια κυκλοφορούσα με το ποδήλατό μου, σήμερα με ταξί• συνεργάζομαι αρμονικά με δύο ράδιο ταξί. Μου αρέσει να με πηγαίνουν. Στη διαδρομή διαβάζω ή ακούω μουσική ή και τα δύο μαζί.
Συνηθίζω να κάθομαι στο πίσω κάθισμα προς αποφυγή συζητήσεων.
Μια Τετάρτη απόγευμα ενός ζεστού Ιουνίου, το θερμόμετρο είχε πιάσει τους 37 βαθμούς, βρίσκομαι στην οδό Πειραιώς. Μόλις έχει τελειώσει μια συγκέντρωση του Συλλόγου μας στην οδό Μηλέρου. Ψάχνω για ταξί αρκετή ώρα.
Κάποια στιγμή σταματά μια Μερσεντές- ταξί με κατεβασμένη τη σημαία
- Που πηγαίνετε; Με ρωτά μια βαθιά φωνή.
- Γλυφάδα, του λέω.
Κατεβαίνει ο οδηγός, ένας παίδαρος κουκλί, κομψός, με κινήσεις ήρεμες, μου ανοίγει την πίσω πόρτα.
- Περάστε. Τον ευχαρίστησα έκπληκτη, πρώτη φορά τέτοια ευγένεια.
- Η ατμόσφαιρα στο ταξί σας είναι όμορφη, καθαρό, απαλή μουσική. Μπράβο! Είχατε όμως κατεβασμένη τη σημαία ή έκανα λάθος;
- Όχι δεν κάνατε λάθος. Έχετε μεγάλη παρατηρητικότητα. Δουλεύω μόνο με ραντεβού, δε σταματώ στο δρόμο.
- Τότε πως σταματήσατε;
- Σας παρατηρούσα όσο περίμενα στο φανάρι και…
- Με λυπηθήκατε;
- Όχι ακριβώς.
- Σε ποιο ράδιο ταξί είστε; Δε βλέπω διακριτικά.
- Ανήκω στο «Μερσεντές κλαμπ».
- Δεν το ξέρω.
- Πρόσφατα το οργανώσαμε. Είμαι από τα ιδρυτικά στελέχη της λέσχης. Τι σας ενδιαφέρουν όμως αυτά;
- Συνεχίστε, μαθαίνω.
- Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουμε αυτοκίνητα τύπου Μερσεντές και να μιλάμε τουλάχιστον δύο γλώσσες. Συνεργαζόμαστε με συνεδριακά κέντρα, ξενοδοχεία, εταιρείες, κάνουμε ξεναγήσεις…
- Είστε δηλαδή η ελίτ της τάξης σας, οι εκλεκτοί. Του λέω με αρκετή δόση ειρωνείας.
- Πέστε το κι έτσι. Σκοπός μας η άνεση του πελάτη.
- Φυσικά αυτό το πακέτο θα πληρώνεται έξτρα.
- Ναι, βέβαια. Τα ραντεβού, ιδιαίτερα για τις ξεναγήσεις είναι ακριβότερα και ανάλογα με τη γλώσσα, γίνεται ειδική συμφωνία• όπως και όταν πηγαίνουμε επαρχία ή μας αγκαζάρουν για ολόκληρη μέρα.
- Τι γλώσσες μιλάς.
- Αγγλικά, αραβικά, τούρκικα και λίγα γαλλικά.
- Μπράβο!!
- Γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια στην Αίγυπτο, από εκεί είμαστε. Ήρθα στην Αθήνα είκοσι χρονών.
- Μιλάς σωστά ελληνικά.
- Μα, είμαι Έλληνας, στο σπίτι μιλούσαμε μόνο ελληνικά. Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά στη γραφή γιατί τελείωσα αγγλικό σχολείο.
Περίεργο, πρώτη φορά πιάνω κουβέντα και μάλιστα ανακρίνω ένα ταξιτζή. Τι έπαθα; Είναι τόσο συναρπαστικός!
Έχουμε αφήσει τη Συγγρού. Όση ώρα μιλάμε συναντιούνται οι ματιές μας στο καθρεφτάκι.. Χωρίς να σκεφθώ ακούω τη φωνή μου να λέει:
- Μπορείς να κάνεις μια στάση να καθίσω μπροστά;
Αστραπιαίο φρενάρισμα. Ακολουθεί η ίδια διαδικασία• κατεβαίνει, μου ανοίγει την πίσω πόρτα, μετά την μπροστά, κάθομαι, κλείνει την πόρτα, κάθεται στη θέση του και ξεκινάμε. Όλες οι κινήσεις του κομψές, νωχελικές, ερωτικές.
Μυρίζει όμορφα, πρέπει να φοράει Fahrenheit.
- Να προσφέρω αναψυκτικό, κρύο νερό; Ανοίγει ένα μαγικό ντουλαπάκι, νερό,
ποτά, περιοδικά κ.α.
- Είσαι εφοδιασμένος.
- Είπαμε, αρχή μας ο ικανοποιημένος πελάτης.
- Έχεις οικογένεια;
- Δεν φύτρωσα… Γελάμε.
- Σαφώς δεν εννοούσα αυτό.
- Αστειεύτηκα. Μοναχοπαίδι κι ορφανός, οι γονείς πέθαναν νέοι. Όχι δεν έχω οικογένεια. Δε βρέθηκε ακόμη η καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι.
- Θα βρεθεί. Είσαι ωραίο παλικάρι, με καλή δουλειά, μόρφωση, τρόπους.
- Μου επιτρέπεις να καπνίσω;
- Να καπνίσουμε εννοείς. Γελάμε. Μου ανάβει το τσιγάρο.
- Εγώ σου έδωσα στοιχεία ταυτότητας, εσύ;
- Τίποτα το ιδιαίτερο…
Το τι του είπα, δε θυμάμαι. Ούτε για εξομολόγηση να είχα πάει. Όχι πως ξέρω τι λένε σ΄ ένα παπά, αλλά σίγουρα ξέρω τι του είπα. Άρχισα από τα μαθητικά μου χρόνια, μέχρι σήμερα. Όλα. Αν είναι δυνατόν, με άκουγα και δεν το πίστευα, λες και κάποια εντολή , κάποια προστάγματα μου επέβαλλαν να δηλώσω από που έρχομαι, τι ονειρεύομαι, πότε έχασα την παιδικότητά μου και δεν ξέρω τι άλλο. Αυτή η κατάθεση ψυχής με εξάντλησε.
- Οι γονείς σου ζούνε;
- Ναι στο ίδιο κτήριο με την οικογένεια της αδελφής μου.
Ακολούθησαν δύο χιλιόμετρα σιωπής. Ο καθένας στις σκέψεις του.
- Ο ήλιος δύει. Να κλείσουμε το αιρκοντίσιον και ν΄ ανοίξουμε την οροφή; Ντουμάνι το έχουμε κάνει.
- Ναι, βέβαια, βέβαια. Προσγειώθηκα απότομα.
- Φθάνουμε στη Γλυφάδα, πού ακριβώς πηγαίνετε;
- Ποιοι;
- Εσείς.
- Μα τόση ώρα μιλούσαμε στον ενικό. Μειώνει ταχύτητα, με κοιτάζει και συνεχίζει.
- Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
- Ποιο;
- Να… φερθώ, ν΄ ανοιχτώ, να μιλήσω έτσι σε πελάτη ή πελάτισσα.
- Κι εμένα. Καθημερινά κινούμαι με ταξί, ανοίγω το βιβλίο μου και… έφθασα στον προορισμό μου
- Να τολμήσω να προτείνω ένα ποτό σε αυτό το κέντρο, δεξιά μας δίπλα στη θάλασσα, απέναντι από το ηλιοβασίλεμα;
Να και το ρομαντικό στοιχείο του. Χωρίς σκέψη γρήγορα-γρήγορα είπα «ναι». Ανοίγει ταχύτητα, φρενάρει, ακολουθεί η διαδικασία με τις πόρτες. Κατεβαίνω, με υποβαστάζει και νάμαστε καθισμένοι να πίνουμε ουζάκι απολαμβάνοντας το πορφυρό ηλιοβασίλεμα.
Την άλλη μέρα το βράδυ με περίμενε έξω από το φαρμακείο. Το ίδιο γίνεται δύο χρόνια τώρα.
Αν μπορούσε το ταξί να μιλήσει και τι δεν θα είχε να διηγηθεί, με την ένδειξη «ακατάλληλο για ανηλίκους».
Κυρίες και κύριοι αυτό είναι το περίφημο «κλικ». Το έψαχνα τριάντα χρόνια και το βρήκα σ΄ ένα παλικάρι δέκα χρόνια μικρότερό μου.
Όταν ανήγγειλα στην οικογένειά μου ότι ήδη συμβιώνω με τον Ωρίωνα, χάρηκαν ιδιαίτερα.
Με παρακολουθούσαν με χαρούμενη έκπληξη όσο τους έλεγα ότι είμαι ευτυχισμένη, ότι κολυμπάω μέσα στο φως, ότι το κορμί μου ζωντανεύει, οι μαστοί μου βαραίνουν, ως τη στιγμή που τους μίλησα για την ηλικία και για το επάγγελμά του.
Ο μεγαλογιατρός πατέρας μου, μόλις που γλίτωσε το εγκεφαλικό. Η κοσμική μητέρα μου έπαθε κρίση πανικού...
Ζω μαζί του δέκα ευτυχισμένα χρόνια!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
