| |
Ρεκλάμες και σχήματα περνάνε απ'τα μάτια μου καλώντας σε ταξίδια πλαστικά
-ακούω κραυγές, σα μηχανές να κράζουν κι όλα γύρω μου μοιάζουν φανταστικά
ομοιώματα ανθρώπων να βγάζουνε φτερά από κερί, τον ήλιο πλησιάζουν και λιώνουν
-φορτώνουν τις μνήμες τους σαν μνήμες ΡΑΜ, μ'αριθμούς από αίμα και παγώνω
απ'το φόβο μου να μην τους συναντήσω.
-Φοβάμαι πως κι εγώ τετοιο μυαλό θ'αποκτήσω.
Γι'αυτό κρατάω τη συνείδησή μου, το βιβλίο μου, τους στίχους μου να πατάν στο χώμα
-να μιλάνε για ανθρώπους που δεν ψάχνουν παραμύθια, που αγαπήσανε και θέλουν τη ζωή ακόμα
να μιλάνε για θάματα σε γειτονιές της Σαλονίκης, σε μνημεία στο Κερατσίνι
-μέσα από της μουσικής μου τη δίνη, να σηκώνονται φωτιές και να γίνεται καμίνι που θα καίει στις ψυχές
θα τσακίζει καταπιεστές και θα σπάει αλυσίδες
-θα σου φέρνει ξανά τις πιο όμορφες εικόνες που είδες, στα μάτια σου
θα σου δείξει πως παλάτια χρυσά τελικά είναι οι πιο μαύρες φυλακές
-θα σου δείξει πως το μέλλον είναι αυτό που ονειρεύονται οι εργάτες.
Έτσι αντιστέκομαι σε διαφημίσεις/προπαγάνδα που με θέλουνε να σκέφτομαι πώς όλα είναι εντάξει
-εντάξει ρε, θα σας γαμήσω αυτή τη φασή.
Είμαι το καύσιμο, όχι το γρανάζι, όχι μοχλός στο μηχανισμό, όχι το σάπιο αυτόν
-αλλά τον μελλοντικό, τον όμορφο, τον πανανθρώπινο, με τα γαρύφαλλα της νιότης
να φυτρώνουνε στα πέτα των συντρόφων μου απ'όλη τη Γη. Ξεπηδάει μια ιαχή
-και το στέμμα του αυτοκράτορα να πέφτει απ'το κόκκινο, χιλιάδες σμήνη
ανασυντάσσονται τριγύρω μου και σαν την Αντιγόνη αψηφώ την τάξη τους.
-Συστρατεύομαι μ'ανθρώπους που το φως δε φοβηθήκαν και δεν κράτησαν τίποτα για τη πάρτη τους,
που πεθάνανε, χαράματα γουδί και επταπύργιο, γνωστό και σαν γεντί κουλέ,
-εκεί που αν έμπαινες, δε θα έβγαινες ποτέ, που κλειστήκανε αγωνιστές χιλιάδες
κατά του φασισμού, δικτατορίας και χούντας των συνταγματαρχών,
-σχηματίζοντας τα σύμβολα ειρήνης μ'ανεξίτηλο μελάνι στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Γιαυτό και πάω μπροστά, με το κεφάλι ψηλά, αγνοώντας τις κραυγές των αστικών φωστήρων
-ακολουθώντας τ'όραμα για ένα κόσμο στο μπόι των ανθρώπων, στο μπόι των ονείρων.
Με το στυλό για ξιφολόγχη και το ρυθμό για δρόμο
-ανοίγω δρόμο να περάσει η ιστορία, να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά στο χρόνο
και να'ρθει το καινούριο, το όμορφο, το πανανθρώπινο με τα γαρύφαλλα της νιότης
-να στολίσει η ανθρωπότητα το πρόσωπό της.
Γ.Κ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
