| |
Μικραίνει ο κόσμος κάθε βράδυ λίγο λίγο
Απομακρύνονται οι άδειες μας ζωές
Η μοναξιά καίει σαν τσιγάρο στο τασάκι
Μοιάζει το αύριο να είναι σαν το χθες...
Σπάνε οι ώρες σαν γυαλιά μέσα στα μάτια
Τρέχει ο νους σε περασμένες εποχές
Κάποιες φορές φεύγει η ζωή κι έχω αργήσει
Τρέχω χαράματα σ' αθώες ενοχές...
Γυρίζω πάντα πιο στεγνός κι απ' το φεγγάρι
Στα ίδια όνειρα που βλέπω από μικρός
Είναι μαρτύριο να ζεις με αυταπάτες
Στενός ο τάφος της ψυχής, πολύ στενός...
Έχει ένα τέλος η ζωή για τον καθένα
Μια ακατέργαστη στιγμή αφανισμού
Είναι φορές που το αντέχω αυτό το τίποτα
Μα δεν αντέχω να το ζω από παντού...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
