| |
O στίχος που λιώνει
O στίχος που λιώνει
κερί που τελειώνει
κι ο έρωτας σβήνει αργά
η νύχτα μ’ αφήνει
μα ότι κι αν γίνει
κοντά σου με φέρνει ξανά
σαν σύννεφο τρέχεις
να θέλω ότι έχεις
μεγάλο αφήνεις κενό
πολύ με πληγώνεις
μα μη με φορτώνεις
γι' αυτά που δε φταίω εγώ
αγάπη και ζάλη
δε μου μείνε άλλη
ψυχή μου και σώμα μαζί
στεγνός δίχως δάκρυ
αρχή δίχως άκρη
που έχει τελειώσει κι αυτή
ας πούμε αντίο
μια λέξη και οι δύο
ο δρόμος μ’ αφήνει εδώ
γι' αυτό μη μιλήσεις
να δεις , μη γυρίσεις
σε χάνω κι αυτό δε μπορώ
το χιόνι στεγνώνει
κι η γη μένει μόνη
νερό που το έχει γευτεί
στερνή μου η γνώση
το νου να οργώσει
ν’ αρχίσει ξανά απ’ την αρχή
μα ο στίχος που λιώνει
κερί που τελειώνει
κι η ώρα που είναι αργά
σε ότι μου μένει
η ιδέα μου φέρνει
πως κάπου σε είδα ξανά
μα ήτανε μόνο ... άλλη μία σκιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
