| |
όλη η δίψα για ζωή μου προκαλεί μια ανυπόφορη ζάλη,
σαν ένα διεγερτικό που σου κόβει τα πόδια,
σαν οι πράξεις που δεν κάναμε να έχουν μεγαλύτερη σημασία από κείνες που έγιναν,
που έγιναν όπως γίνεται ένα τρακάρισμα,
χυδαία κι αδέξια,
τόσο που λησμονούμε τις μοναχικές νύχτες που δεν έβγαιναν απ το νου μας οι μελαγχολικές μελωδίες
και οι σκέψεις για την αυτοκτονία.
Τα λυγερά σώματα,
τα κόκκινα χείλη
και τα χρωματιστά ρούχα,
τα φώτα στους δρόμους,
η ταχύτητα των οχημάτων κι εμείς που καθόμαστε ξεχασμένοι στο παγκάκι κάνοντας,
πως δεν κοιτάζουμε πια,
μ' ένα σωρό άκαρπες σκέψεις,
οι ίδιες εμμονές που σε σκότωναν τότε συνεχίζουν και τώρα,
η ίδια παρόρμηση να μην θες, να μην κάνεις,
και η ανία που αυτό συνεπάγεται,
η ματαιότητα και η φιλοδοξία της κατάρρευσης,
ο βρώμικος ήχος των ανθρώπων,
η οδυνηρή απομόνωση,
η αγάπη μας για παλιά παράξενα αντικείμενα,
ο πνιγμός των συναισθημάτων,
ένα τασάκι γεμάτο με τα αποτσίγαρα των χαμένων ωρών σου,
ένα δωμάτιο γεμάτο με την απουσία σου,
ένα πιστόλι που περιμένει να οπλίσει,
κι εσύ που κολλημένη στον τοίχο περιμένεις τη στιγμή του θανάτου σου,
κρατώντας ένα μικρό μπλε βιβλιαράκι στα λεπτά σου χέρια.
Νιώθεις την ίδια αδυναμία για αγάπη όσο και για να σηκώσεις το χέρι σου,
και να χαιρετήσεις τον Ζακ Πρεβέρ,
τη στιγμή που γράφει ένα ποίημα για τον έρωτα και τους ερωτευμένους
κι ένας παχύς μαύρος σκύλος κουλουριάζεται στα πόδια του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
