Σε περίμενα. Ναι! Εσένα μιλάω, σε περίμενα όλη τη μέρα εψές.
Έστω και ένα ποιητή, μία ποιήτρια να γράψει δύο λέξεις για μένα.
Για την μνήμη μου. Έλεγα δεν μπορεί τότε δεν με ήξεραν,
τώρα πως με ξεχνάνε. Μυρίζω ακόμα καμένη σάρκα.
Με αγγίζουν και πονάω. Κλείνω τα μάτια και έχω φως.
Τα ανοίγω και γύρω μαύρο σκοτάδι. Και κλαίω. Και τρέχω.
Δεν ξέρω που πάω. Δεν έχω που να πάω.
Γιατί; Γιατί δεν έγραψες ένα φθόγγο στη μνήμη μου;
Τι; Δεν με θυμάσαι; Πως γίνεται; Τι είπες; Έχεις επιλεκτική μνήμη;
Σβήνεις όσα σε πληγώνουν; Καλά σε συγχωρώ.
Όχι! Όχι δεν μπορώ να σου θυμίσω τον θάνατο εγώ.
Όχι! Δεν θα σου πω παρά λίγες λέξεις, ίσως μια δυο προτάσεις.
Του είχε δώσει το όνομα της μάνας του Ενόλα Γκέι και με τα δυο του
αδέλφια τον Μεγάλο Αρτίστα και το Αναγκαίο Κακό μου έστειλε
δώρο από τον ουρανό. Τι δώρο;; Φωτιά και θάνατο.
Εξαϋλώθηκαν όλοι. Μόνο εγώ έμεινα να θυμάμαι το μανιτάρι.
Να θυμομαστε επισης Μαργαριτα μου
ποσες φορες ζητησαν συνθηκολογηση οι Ιαπωνες
για τον τερματισμο του πολεμου ... κατι που δεν δεχτηκαν
ποτε τα κτηνη , τα ιδια που και σημερα ψαχνουν αφορμη για ενα πυρηνικο πολεμο περιορισμενης εκτασης για την ενισχυση του νομισματος...
και της πρωτοκαθεδριας...
ΦΟΒΕΡΗ ΕΙΣΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
