Δεν έχω άλλα παραμύθια να σου πω
Είναι γυμνή πάντα η ώρα της αλήθειας
Εγώ δεν ζω με του χαμού τον πανικό
Δε την γουστάρω την πουτάνα την συνήθεια...
Έχω ένα δρόμο που τον λένε ''μοναξιά''
Κι είναι γεμάτος σταυροδρόμια κι αμαρτίες
Σκληρός καιρός και δεν ζεσταίνει η καρδιά
Με όσα λένε για καινούριες ευκαιρίες...
Φεύγω γιατί αυτή η ζωή δεν με κρατά
Δεν με χωράει η μουδιασμένη αγκαλιά της
Έχει πεθάνει από χρόνια η χαρά
Τώρα σκουπίζει η λογική τα αίματα της...
Μοιάζει το αύριο με φλόγα από κερί
Κι φόβος άγριος σαν κύμα και μελτέμι
Δακρύζω ναι, κι όμως δεν είμαι πια παιδί
Έχει σκουριάσει η ψυχή μου η μπερδεμένη...
Τα πρωινά παλεύω μόνος την ζωή
Φτάνω στα όρια κι απλά τα ξεπερνάω
Εσύ μια θάλασσα βαθιά και αλμυρή
Κι εγώ σκοτάδι που τυφλά σ' ακολουθάω...
