Το ποίημα αυτό είναι ένα σονέτο που γράφτηκε μέσα σε μια καφετέρια με συντροφιά τη μοναξιά μου...
Όλα μου μοιάζουνε φτιαχτά καθώς περνάει
Ο χρόνος άυλος που διαδέχεται το χρόνο
μέσα σε νότες που με κάνουνε να λιώνω
με την ψυχή μου,να πετάει λαχταράει...
Να'μουν αλήθεια να μπορούσα να φωτίσω
ότι στο ψέμα βυθιστεί και στο σκοτάδι
Να'μουν αέρας να σου δώσω ένα χάδι
και στο αυτί σου μυστικά να ψιθυρίσω...
Μέρες ολόλευκες με άρωμα ανθρώπων
να φεύγουν ήρεμα κι η μνήμη να κρατάει
ότι ποθώ να ζήσω τώρα σπαρταράει...
Μια στιγμούλα αποτέλεσμα των κόπων
που η καρδιά να καταβάλλει αγάπαει
και δεν ξεχνάει εγώ να ζήσω θέλω μόνον...
