| |
Η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟΥ
Με λίγο φως
μέσα στην κάμαρα σου
επέζησα.
Κοίταξε με πόλη.
Μας ξεχνούνε οι μέρες
στα εντόσθια εκείνου
που θελήσαμε να λησμονήσουμε.
Κι όμως, εγώ,
στον χρόνο θ’ ασελγώ.
Γα να μπορείς,
να με φαντάζεσαι όπως θες
ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ
Α΄
Πιότερο κι από τις ματιές του Modigliani
άδεια
η γη.
Και στην ορθή σελίδα
Τέλειωσα την ψυχή να ξεφυλλίζω. Εκεί
που ήσκιοι αντηχούν
όπως της λίμνης τα νερά
ενώ, δίχως τα σύννεφα
βραδιάζει και
πηχτά
των αιώνων το ορυγμένο κουφάρι
βουρκώνω.
Β΄
Μια κόκκινη μαυρίλα κλώθει.
Να είναι η λα ελάσσονα
Ή μήπως η κραυγή του γλάρου που μου λέει πως βρέχει;
Σκυλιά βατεύουνε παιδιά
και τα παιδιά τους τα θηλάζουν Εξαπτέρυγα.
Καλώς.
Στα σπασμένα σονέτα μου,
μοιάζεις Νοέμβρης.
Ξεφλούδισες ό,τι σε ντύσανε άλλοι και
Μπρος από τον καθρέφτη ψιθυρίζεις
Γυμνά πορτρέτα σου.
Πέρα, λοιπόν, ξεκίναγες το «ένα, δύο…»
Μέχρι που να ’παιρνε
ύπνος
τα ίχνη σου
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ
Σου γράφω βιαστικά:
Νοτιάς. Επτά νεαρών αλόγων.
Στον θάμνο
που ’χει πολλά τολμήσει απέναντι στον ήλιο
ένα αγόρι κατουράει
εμπρός από το ασημωμένο εικόνισμα της τρικυμίας.
Κοιτάω τα πόδια των πουλιών στην απογείωση:
γαμψά, παρατηρώ, σα να ζητούν ν’ αρπάξουνε ψηλά
το κύμα
τον τύπο από τις φτέρνες σου στην άμμο.
Την γη
την ασύνετη.
Δεν σου είπαν πως δεν τριγυρνάτε πια γυμνοί εκτός ονείρου;
Βαραίνει η μετουσίωση-
σαν άστρο που ζητάει να πέσει,
σαν όσα όλο να δίνομαι με αφήνουν
σ’ ό,τι αρκέστηκα.
Άνεμοι φτάνουνε Ομηρικά. Ή, άλλως: εξαπίνης και
ξεσηκώνουνε
όλο το φως που είχε περισσέψει τ’ ουρανού
και υπογράμμιζε
μία ψηφίδα αίματος από ατίθασο φιλί
πάνω απ’ την κνήμη, στον μηρό της καστανής σου σάρκας.
Φτωχή και η ομορφιά, όταν
η ατέλεια τονίζεται επί τούτου.
(Μα εγώ,
για την ανάμεσα μας σιωπή εργάστηκα.)
Να’ ταν αιώνιο το λίγο πριν απ’ το άγγιγμα σου.
Τότε το πάντοτε.
Γράφω για εσένα, βιαστικά.
Αλλού, να σε προλάβω
ως άλλος.
Αρσενική ανεμώνη της λύπης μου
[Από την ποιητική συλλογή Εφηβεία του μπλε, Οδός Πανός, Αθήνα 2009
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
