| |
Μια βροχή μονάχη και χαμένη
σκάει τα στήθη της στο άψυχο περβάζι,
μια μυρτια πιο πέρα, ο άνεμος ρημάζει,
κι είν η ανάμνηση του θερου πεθαμένη
Πεθαμένη κι ζωή ως περιμενει
να της γδερνουνε το σώμα της οι σταλες,
στις φουρτούνες που θα ρχονται τις μεγάλες
θα πεθαίνει μια , και πάλι θα πεθαίνει.
Και θα ζησει όσος θάνατος χαρά μου
το χινοπωρο αντέχει να σκορπίσει,
παν στο άψυχο περβάζι του σπιτιού μου,
θα περασουνε τα χρόνια μακρυά μου,
Κι αν γυρίσουνε τα θερη πάλι πισω
θα χει μείνει η θλίψη πάνω του καιρού μου.
[I][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
