| |
τίναξα την πορτοκαλιά
κι ήρθαν στο νου μου τα παλιά
κι εσύ που μου αποδήμησες…
μοιραίες που ‘ναι οι θύμησες
ακούμπησα το γιασεμί
κι αναθυμήθηκα κορμί
γυμνό μες στα σεντόνια μου…
περάσανε τα χρόνια μου
άλλοτε μύριζε ο καιρός
καράβι που έρχεται απ’ τη Χιό
μαστίχα και γαρύφαλλο
προτού χτυπήσει σε ύφαλο
κλειστά τα μάτια και μπροστά
ότι φοβόμουν να αλυχτά:
που ό,τι αγαπούσα χίμαιρα
τα πάντα που είναι εφήμερα
ποια είσαι εσύ, ποιος είμαι εγώ;
βράχος που στέκει στο νερό
και το κερνάει τον ίσκιο του
μόνο ν’ ακούει τον ήχο του
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
