| |
Είναι που με χτυπάν
τα κύματα αλύπητα
κι Απέραντη η θάλασσα ,
αλλοτινούς γυρεύει ουρανούς ...
Σεργιάνι οι γλάροι ,
πλάι σε καράβια αλήτικα
κι οι νύχτες να πλαγιάζουν
με τις μέρες στο κατάστρωμα ...
Η πλώρη να μοιράζεται άδεια φεγγάρια
και ολόγιομες Πανσέληνους ...
Κι η αρμύρα
που το σώμα μου τυλίγει
και μια νότα μονότονη
να συντροφεύει την ψυχή μου ...
Και Είναι που φοβάμαι
τα άγνωστα του κόσμου τα λιμάνια ...
Εκείνο το φως του φάρου ,
γιατί αργοσβήνει ;
και χάνομαι στις θύελλες ;
και μόνη μου χαράζω
τις πορείες της ζωής μου ;
Κι ο χρόνος να μετρά
κάθε μου ώρα
και το ταξίδι να γερνάει
και να γερνάω
και εγώ , πάντα μαζί του ...
Μια θύμηση θολή ,
με οδηγεί , πυξίδα
και μια τσαλακωμένη ελπίδα
κρυμμένη στο αμπάρι ...
Ξέρει κανείς που πάμε;
μήπως και που
ποτέ θα μάθουμε ;
Μα αυτό που τόσο γνώριμο
θα μένει μες στο νού μου ,
είναι η Πατρίδα
ενός κρυφού μου όνειρου ...
που πάντοτε , σε εκείνη θα επιστρέφω ...
***********
Όλα τα πνευματικά δικαιώματα
είναι πλήρως και καθ`όλα νόμιμα κατοχυρωμένα .
Απαγορεύεται κάθε εν μέρη η ολόκληρη αναδημοσίευση του
χωρίς την έγκριση και συναίνεση του δημιουργού .
Copyright © By Maria Nanti> Μαρία Π . Νάντη ©
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
