| |
... Τα δάκρυά μου τα πικρά σαν κρυστάλλινα νερα
πλυμμύρισαν την καρδιά μου.
Με παρέσυραν και με ξέβρασαν στον ξεχασμένο κήπο σου.
Άνθιζαν ακόμα οι λευκοι σου κρίνοι, αυτοί που πάντα
κοσμούσαν το βάζο σου.
Τι όμορφοι κρίνοι! Κανουν αντιθεση στα πορφυρόχρωμα
χείλη σου.
Έκλεψα τ' άρωμά τους για να ανάβω θυμιατό, να ευοδιάζει
αιώνια η πολυκάντηλη εκκλησιά που σου 'χω χτίσει.
Κάθε πέτρα και ένα δάκρυ κάθε πέτρα στιγματισμένη
με καημούς.
Φόρεσες στο ροδόχρωμο σώμα σου τα χρυσοκίτρινα
φτερά και πέταξες μακρυά και η γυμνή αλήθεια σου, μου
ψυθίρισε στ' αυτιά μου, τα κρύα λόγια που έτρεχαν απ' τα
χείλη σου.
..........''Οι ηλιαχτίδες τ' ουρανού γύραν τα μάτια τους'' είπες!
..........'' Η αιώνια πληγή πια δεν θα κλείσει!''
Και γώ...
μένω να χαράζω τον οδυρμό σ'ένα άφθαρτό ανεμοδαρμένο
ξυλο!
Μονακριβη μου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
