| |
Πόρτα μισάνοιχτη
Κι άνοιξα διάπλατα την πόρτα ‘κείνη που αφήσαμε μισάνοιχτη
για να κρυφομπαίνουν οι ανάσες του σκοταδιού κι οι ανταύγειες της μέρας.
Για να κρυφακούμε τα βήματα των αναμνήσεων να πηγαινοέρχονται στο πλακόστρωτο
άλλοτε βελούδινα, ανάλαφρα
κι άλλοτε γδέρνοντας με μανία τις πέτρες.
Εκείνη την πόρτα που αφήσαμε μισάνοιχτη
για ν’ αφουγκραζόμαστε τις σιωπές και να σκορπάμε τους θορύβους.
Κάτω από ένα δέντρο, θυμάσαι;
Θυμάσαι πόσες σιωπές γράφονται κάτω από ένα δέντρο,
καθώς σκαλίζεις το χώμα του
και σχηματίζει ο ιδρώτας του προσώπου σου, πάνω στην πέτρα ζωγραφιές;
Άνοιξα που λες απόψε διάπλατα εκείνη την πόρτα
και να ‘ξέρες πόσοι ήχοι ξεχείλισαν, πόσες νότες ξεφύτρωσαν μες στο κενό
πόσα μιλήματα -σαν τωρινές κουβέντες - περπάτησαν, σκαρφάλωσαν πα’ στην καρδιά
και κούρνιασαν πάλι ξανά, μες στα δικά τους μέρη.
Άνοιξα διάπλατα την πόρτα ‘κείνη που αφήσαμε μισάνοιχτη
κι ένα αεράκι βραδινό, μου δρόσισε – για πάντα λες- το πρόσωπο.
Ε.Σ.
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
