Είναι μια θάλασσα πλατιά
που ‘χει στη μέση μια φωτιά
σαν πέτρα που ματώνει
από του ήλιου την πληγή
από των "θέλω" τη φυγή
κι απ’ ό,τι δεν τελειώνει
Είναι μια θάλασσα βαθιά
που ‘χει κοχύλια και σπαθιά
στην άμμο φυτεμένα
λόγια χρυσάφια στον αφρό
πάνω στα βράχια ένα σταυρό
-ψυχή, πουλί μου λεύτερο,
χέρια μου σταυρωμένα-
Είναι μια θάλασσα χρυσή
μες στων ανέμων το νησί
που με δακρύζει πάντα
που ρίχνει αλάτι στις ρωγμές
που φουρτουνιάζει αφορμές
που σμίγει τα συμβάντα
Είναι μια θάλασσα πλατιά
την περπατώ κάθε νυχτιά
στου δελφινιού τη ράχη
μέσα στα σκότη του γιαλού
φεύγει η ψυχή μου για τ’ αλλού
γλιστρά απ' το χέρι του μυαλού
και κολυμπά μονάχη.
