| |
Είναι περισσότερο το ψέμα
πως σ’ αγαπώ.
Αγαπώ μια σκιά
που όσο δυναμώνει η λάμψη του κεριού
τόσο αυτή μικραίνει.
Κι είμαι… χαμένος.
Σαν ξύπνησα, ονειρεύτηκα την θάλασσα.
Σαν περπάτησα, την γνώρισα.
Σαν ξαπόστασα, την είδα ν’ απλώνεται
να φεύγει.
Σαν κοιμήθηκα, δεν την ξανάδα ποτέ.
Μα ήταν πια δικιά μου.
Τόσο δυνατή, σαν εμένα, σαν εσένα.
Η χάση μου, η ανάγκη κι η απόλυτη ελευθερία.
Θα ήθελα αέρα να φτύσω τα δάκρυα της πεθυμιάς.
Θα ήθελα ο πόνος μου να είναι γλυκός
καθώς με παίρνει,
όχι για να τον υποφέρω,
μα για να μπορώ να τον δυναμώσω.
Κι η θάλασσα…
πώς χάθηκε στο όνειρο;
Πώς χάθηκε η αλμύρα στο φεγγάρι;
Πώς γύρισα πλάτη με το μαχαίρι στη μέση;
Δεν πόνεσα, δεν μετάνιωσα.
Ποτέ δεν μετάνιωσα… εκτός…
απ’ αυτήν την στιγμή.
Είχα βρεθεί κάποτε ψηλά
και κοίταζα τον κόσμο.
Δεν ήταν τυχαίο.
Αποζητούσα το ύψος,
για να βλέπω περισσότερα
καθώς θα πέφτω.
Κι έπεσα…
Κι είδα όλα όσα είχα και δεν είχα ονειρευτεί.
Είδα κι εσένα λίγο πριν χαθώ στο κύμα…
ατέλειωτο μακροβούτι…
Κι ακόμα κολυμπώ να βγω στην επιφάνεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
