| |
Φύλλα ξερά. Κιτρινισμένα. Σάπια.
Από δέντρα που ολόρθα στέκουν. Γυμνά.
Ανάμεσα σ’ ανθρώπους σαστισμένους.
Μπροστά στα πόδια τους. Κατάχαμα.
Στο διάβα τους εμπρός. Στους ώμους τους ριγμένα.
Υπόμνηση διηνεκής της φύσης τους.
Γύρω τους ένα γνώριμο μικρό παιδί -τ’ ακούς;- φωνάζει.
Κλαίει. Μονολογεί.
Μάταια πασχίζει. Αποζητά την άνοιξη.
Με χέρι’ απεγνωσμένα.
Κεφάλι σκυφτό. Με βλέμμα τρομαγμένο.
Φύλλα του φθινοπώρου.
Μωσαϊκό ρωμαϊκό μπροστά στα μάτια τους. Το βλέπουν;
Από καιρούς βυζαντινούς ψηφιδωτό.
Το καλοκαίρι άργησεν εφέτος.
Καθώς το φως, άλλωστε, θαρρείς πως τους τυφλώνει.
Αυτούς που αθέλητα αποζητούν τον σκοτεινό χειμώνα.
[…]
Φύσις νεκρά -μ’ ένα μειδίαμα- μονολογεί σαρκαστικά ο καλλιτέχνης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
