Της παπαρούνας τα φτερά
μην τ' αγγίξεις πριν χαράξει
γιατί το δρόμο σου θα κάψει
κι άλλο μονοπάτι για σε θα γράψει.
Ήσουν για μένα μια πηγή
που η γη η ίδια δεν μπορεί
να σηκώσει στα χέρια
σου τραγουδούσα τα βράδια
πριν κοιμηθείς
κι ας πλαγιάζαμε σε ξεχωριστές
κλίνες
και σου μιλούσα για τις ομορφιές.
Σε νοιάστηκα δίχως να μ' αγγίξεις
και σε κρατούσα στην καρδιά
σαν να σουν κόκκινο λουλούδι
μα εσύ πετούσες μακριά
να γεμίσεις της ζωής σου τα κενά.
Κι ας ήμουνα μια σπίθα στην νύχτα σου
εγώ είμαι αυτή στην οποία θα γυρνάς
κάθε που μια παπαρούνα
στα χέρια θα κρατάς.
Και σαν ραγίζει το σκοτάδι
στη φωνή μου θα βρίσκεις το φως
θα με ψάχνεις σε δρόμους ξένους
θα με ζητάς μέσα στη βροχή
θα εκλιπαρείς για ένα μου χάδι
που θα σου σώζει την ψυχή.
Σ' αγάπησα τόσο που άλλο δεν υπάρχει
και η δύναμη αυτή στα ονείρατά σου ζει
κυλάω όπως το δηλητήριο στο αίμα σου
μέσα στη φλέβα σου αφήνω την ανάσα μου
όσο κι αν φεύγεις , όπου κι αν πας
στο κάλεσμα της παπαρούνας έξω
από την πόρτα μου.
